Περισσότερες ζωγραφιές μου μπορείτε να βρείτε στο @colorsofstella στο ig.
Σίγουρα γνωρίζετε το «The Night We Met» από τους Lord Huron, ένα συναισθηματικό τραγούδι του 2015, γεμάτο νοσταλγία και πόνο για μια χαμένη αγάπη, του οποίου η επιτυχία αυξήθηκε μετά την εμφάνισή του στο soundtrack της σειράς 13 Reasons Why. Πρόκειται για ένα κομμάτι που έχει χτυπήσει ρεκόρ στο tik tok από τους πληγωμένους εφήβους και φαίνεται πως ήρθε για να μείνει. Όμως, το γεγονός πως συνεχώς ανακυκλώνεται και κυκλοφορεί στα social media ως ένα απλώς «στενάχωρο» ρεφρέν, έχει ως αποτέλεσμα το βαθύτατο νόημά του να θυσιάζεται στον βωμό των «popular sounds» του διαδικτύου.
«Πάρε με πίσω στη νύχτα που γνωριστήκαμε»
Εκείνη η νύχτα διαφέρει για τον καθένα από εμάς. Εγώ, εσύ, ή ακόμη ο διπλανός σου, σχηματίζουμε μια διαφορετική εικόνα μέσα μας με το πρώτο άκουσμα του τραγουδιού και αυτή, λοιπόν, είναι η ομορφιά του. Το κομμάτι αυτό είναι φτιαγμένο για όλους εμάς, είναι μοναδικό και χτίζεται έχοντας ως θεμέλια τις δικές μας αναμνήσεις, ακούσματα, χρώματα και πρόσωπα. Έτσι, λοιπόν, κάθε φορά που η νύχτα πέφτει και το φεγγάρι φέγγει, κάθε φορά που ο χρόνος παγώνει και το παρελθόν συνεχίζει να επιβιώνει, επιστρέφουμε σε εκείνο το ιδανικό δειλινό και η ιστορία ξεδιπλώνεται.
Εξαντλημένες απαλές νότες γεμίζουν τον χώρο, η νύχτα παίρνει ένα βαθύ μπλε χρώμα και η ελπιδοφόρα ανάμνηση επαναφέρεται. Τα δυο πρόσωπα εμφανίζονται. Όλα σβήνουν, οι ψυχές ζωντανεύουν και αναβιώνουν τις στιγμές που μοιράστηκαν.
Εκείνο το βράδυ όλα έμοιαζαν αψεγάδιαστα, χωρίς δυσάρεστα αισθήματα, αλλά ελπίδα, ενθουσιασμό και παιδική αγνότητα. Το κύριο θέμα δεν αφορά απλώς εκείνο το δειλινό, αλλά το άτομο που το μεταμόρφωσε σε μια αξέχαστη ανάμνηση. Αφορά το πένθος που βιώνουμε για την απώλεια του αγαπημένου μας ανθρώπου, που δεν φανταζόμασταν πως θα δημιουργούσε μια όμορφη εικόνα και θα αποχωρούσε. Αφορά την ευκολία, με την οποία ζούσαμε και συνεχίζαμε να ζούμε έχοντας δίπλα μας κάποιον με τον οποίο σχεδιάζαμε την επόμενη ώρα, μέρα και χρόνο. Αφορά όλα τα σχέδια που δεν υλοποιήθηκαν, τα όνειρα που γκρεμίστηκαν, καθώς ο/η αγαπημένος/η μας αποτελούσε αναγκαίο και βασικό κομμάτι για να πραγματοποιήσουμε όλα όσα είχαμε θέσει ως κοινούς στόχους.
Ο πόνος που μας προκαλεί το the night we met δημιουργείται από τα φαντάσματα που μας έχουν στοιχειώσει, τους ανθρώπους που πλέον δεν αναγνωρίζουμε, ενώ συνηθίζαμε να γνωρίζουμε καλύτερα απ’ όλους. Πρόσωπα που θεωρούσαμε δεδομένα και συνδεμένα με εμάς τους ίδιους και τώρα απλώς τους προσπερνάμε χωρίς να έχει απομείνει κάτι ανάμεσα μας. Ο πόνος αφορά το χθες που ελπίζαμε πως θα είναι το σήμερα και το αύριο, την άγνοια που μας κατέκλυσε εκείνη τη νύχτα. Τη νύχτα που δεν γνωρίζαμε την συνέχεια και τη κατάληξη, τη νύχτα της οποίας το φως ήταν τόσο φωτεινό και δεν μας ενδιέφερε το αν δεν θα παραμείνει έτσι για πάντα. Αυτό το κομμάτι αποτελεί ένα ποίημα ζωής, μια ιστορία, που ζωγραφίζουμε και διαμορφώνουμε, χρησιμοποιώντας τα δικά μας παθήματα. Πρόκειται για τον μόνο τρόπο με τον οποίο μπορούμε να αγγίξουμε εκείνη τη στιγμή, να θυμηθούμε τις χαμένες μας αγάπες και να ξανά ζήσουμε τη χαρά και τις προσδοκίες που γεννήθηκαν μέσα μας από την αρχή ενός νέου κεφαλαίου.
Πόσο ειρωνικό το ότι επιθυμούμε να επιστρέφουμε σε κάτι που αποτέλεσε την αρχή του τέλους; Πόσο περίεργο είναι το να νιώθουμε οικεία με το να ανακαλούμε και να ξανά δίνουμε ζωή σε στιγμές που μας οδήγησαν στο να μετανιώσουμε για εκείνη τη νύχτα; Πώς είναι δυνατόν όσο προσπαθούμε να ξεφύγουμε από κάτι που αποδείχτηκε δυσάρεστο, να καταλήγουμε στο να το αναβιώνουμε σε τρία μόνο λεπτά;
Τρία μόνο λεπτά μας δίνονται για μπορέσουμε να επισκεφτούμε το παρελθόν. Για να ξεχάσουμε, αλλά και να ξανά θυμηθούμε. Για να κατανοήσουμε πως τη χαρά και το πόνο, χωρίζει μια λεπτή γραμμή.
Το The night we met είναι για εμάς μια κασέτα επαναπροβολής όμορφων στιγμών και πάντοτε θα μας υπενθυμίζει πως δεν είναι απαραίτητα κακό να αναπολούμε και να χανόμαστε για λίγο στη μαγεία του παρελθόντος, ακόμη και αν αυτή τελικά έσβησε, ίσως για να μας δώσει να καταλάβουμε, πως κάποιες φορές πρόσωπα τα οποία ήρθαν στη ζωή μας είναι καλύτερο να μείνουν εκεί. Εκεί που δεν έχουν τη δυνατότητα να γίνουν άτομα που δεν αναγνωρίζουμε άλλο πια. Εκεί που δύσκολα μπορούμε να θυμηθούμε την όψη τους και τη φωνή τους. Εκεί, στη νύχτα που γνωριστήκαμε.
Comments