Πάντα με κούραζε η στηλίτευση του εθνικού παρελθόντος από ανθρώπους που αποτελούν κομμάτι του ίδιου του έθνους. Αντίστοιχα και η θεοποίηση από τους ίδιους ανθρώπους της ευρωπαϊκής κουλτούρας, η οποία, προς έκπληξή τους, ερείδεται στην αρχαία ελληνική. Το μήνυμα δεν είναι εθνικιστικό ούτε αποσκοπεί το ποίημα σε κάποιο ηθικό δίδαγμα, παρά μόνο αποτυπώνει τη δική μου οπτική γωνία γύρω από τον ελληνικό πολιτισμό -αρχαίο και σύγχρονο- και την έμμεσα συναγόμενη θέση μου απέναντι σε όσους έχουν πειστεί για την κατωτερότητα του σύγχρονου. Είναι πιθανό η δική μου ματιά να είναι ωραιοποιημένη ή ακόμα να παραβλέπει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά της χώρας μας που νοσούν. Δεν μπορεί, παρόλα αυτά, να χαρακτηριστεί ως ουτοπική.
Έτυχε να ζούμε στο πιο όμορφο μέρος στον κόσμο
έτυχε η γλώσσα μας να είναι τόσο πλούσια
και ο λογισμός μας τόσο ασυνήθιστος.
Έτυχε να είμαστε η αφετηρία για την τέχνη
-τη γλυπτική, το θέατρο-
και να ανακαλύψουμε τις επιστήμες και τον κόσμο.
Έτυχε να είμαστε φιλόξενοι.
Να αγαπάμε τη μυρωδιά του χαρτιού σε ένα βιβλίο.
Έτυχε να αγαπάμε τη ζωή,
αλλά και να σώζουμε ζωές
-ως γιατροί έξω, ως εθελοντές-.
Έτυχε να είμαστε ικανοί ακόμα και με λίγα.
Έτυχε να μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι
κάτω από έναν πλάτανο, με έναν καλό φίλο
και "υποβρύχιο μαστίχα".
Έτυχε να πιστεύουμε στον θεό
να αγαπάμε τους γονείς μας.
Έτυχε η λέξη Ελλάδα να εγείρει ποικίλα συναισθήματα,
διφορούμενες εικόνες:
-νηνεμία και πάθος,
νοσταλγία, χαρμολύπη-.
Έτυχε.
Αν δεν ήμασταν εμείς, θα ήταν κάποιοι άλλοι.
Δεν ήταν όμως.
Kommentare