Γραμμένο μαζί με τους: Κωνσταντίνος Πάγκαλος, Πάρις Μορφονιός και Κυριάκος Λιακόπουλος
Έχεις σκεφτεί ποτέ πώς θα ήταν η ζωή σου, αν δεν έβλεπες; Δεν άκουγες; Δεν περπατούσες; Δεν άγγιζες; Δεν ονειρευόσουν;
Οι περισσότεροι από εμάς θεωρούμε δεδομένες όλες τις παραπάνω αισθήσεις και δεν θα μπορούσαμε ούτε στο ελάχιστο να σκεφτούμε πώς θα ζούσαμε χωρίς αυτές. Κι όμως κάποιοι το έχουν αποδεχτεί. Άνθρωποι με Ειδικές Ανάγκες, που η αναπηρία τους δεν τους περιορίζει να ζουν όπως ο καθένας μας.
Η Μαρία είναι 14 χρονών και πηγαίνει στη Β’ Γυμνασίου. Μπορεί να αδυνατεί να περπατήσει, αλλά αυτό δεν την εμποδίζει να κάνει πράγματα που αγαπάει. Η ίδια δηλώνει: «Μπορεί να μην μπορώ να κάνω σκι, αλλά κάνω άλλα πράγματα που με ευχαριστούν. Μου αρέσει να τραγουδάω κι ακόμα και να παίζω μπάσκετ. Οι γονείς μου δεν με αντιμετώπισαν ποτέ διαφορετικά από τα αδέρφια μου. Πάντα όλοι τους με υποστηρίζουν και μου προσφέρουν ό,τι μπορούν. Έχω φίλους που με αγαπάνε! Bullying δεν θυμάμαι να βίωσα ποτέ. Μόνο μια φορά ένας συμμαθητής μου με κορόιδεψε, επειδή καθόμουν στο καροτσάκι και δεν έτρεχα την ώρα της γυμναστικής. Το μόνο μου παράπονο είναι ότι δεν μπορώ να μετακινηθώ στην πόλη. Είναι αδύνατη η πρόσβαση σε οποιονδήποτε χώρο, είτε εσωτερικό, είτε εξωτερικό, χωρίς κάποιον να με βοηθάει.»
O 8χρονος Γρηγόρης πάσχει από αυτισμό. Η μητέρα του ανέφερε σχετικά: «Δυσκολεύεται στην ομιλία και δεν ξέρει καλή ορθογραφία, αλλά ζωγραφίζει πολύ ωραία. Του αρέσει πολύ να ακούει μουσική. Δεν βγάζει τα ακουστικά από τα αυτιά του. Δυστυχώς δεν μπορεί να κάνει εύκολα παρέες, αλλά τον έχουν μάθει και όλοι τον αγαπούν! Στο σχολείο οι δάσκαλοι είναι επιεικείς και του συμπεριφέρονται πολύ όμορφα. Μακάρι να υπήρχε η δυνατότητα να τον στείλω σε ειδικό σχολείο. Ίσως κάποια μέρα να γίνει καλλιτέχνης».
Πολλά παιδιά όπως ο Γρηγόρης και η Μαρία αντιμετωπίζουν παρόμοιες δυσκολίες. Τα ίδια τα άτομα μαζί με τους γονείς τους καταφέρνουν να τις αντιμετωπίσουν. Ωστόσο, τι κάνει η κοινωνία, για να βοηθήσει αυτά τα άτομα; Μπορούν να γίνουν πολλές ενέργειες, ώστε να διευκολυνθεί η ζωή των ατόμων που πάσχουν από ειδικές ασθένειες. Από μπάρες αναπήρων στα λεωφορεία μέχρι τα καλοφτιαγμένα πεζοδρόμια, υποδομές που λείπουν δυστυχώς στη χώρα μας. Αξιοσημείωτη είναι και ο μειωμένος αριθμός ειδικών σχολείων και κέντρων εκπαίδευσης για άτομα με αναπηρία. Καθήκον των απλών πολιτών είναι η στήριξη και ο σεβασμός στην προσπάθεια αυτών των ανθρώπων και των συγγενών τους να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις της κοινωνίας.
Comentarios