Τα ερωτήματα που με απασχολούν πολλές φορές είναι: Πώς θα επιδιώξω το "τέλειο"; Πώς θα αναγνωρίσω το "τέλειο”; Πώς θα ανταποκριθώ “τέλεια”; Όμως, το πραγματικό ερώτημα είναι: Θέλω την τελειότητα στη ζωή μου; Θέλω το απώτατο αποτέλεσμα, δίχως περιθώρια εξέλιξης; Υπάρχει ο όρος του τελειομανή. Είναι ένας όρος που με χαρακτηρίζει πολλές φορές όσον αφορά τα καθήκοντα που αναλαμβάνω να φέρω εις πέρας. Αλλά είναι ένας όρος που με πνίγει διανοητικά. Είναι ένας όρος που με καταπιέζει. Μου αρέσει η αριστοτελική συσχέτιση του “τέλειου” με το "τέλος". Το "τέλος" είναι μια λέξη που σχετίζεται με τον προορισμό. Υπάρχει η έκφραση "δεν έχει σημασία ο προορισμός, αλλά το ταξίδι". Αυτή αισθάνομαι πως είναι η εκδοχή των πραγμάτων που μου ταιριάζει. Αλλά δεν υπάρχει πάντα και ένας προορισμός; Μπορεί να μην έχει σημασία, αλλά υπάρχει. Μήπως το “τέλειο” δεν υπάρχει; Μήπως το “τέλειο” είναι μια τόσο υποκειμενική έννοια που χάνει την αντικειμενική της υπόσταση; Πώς θα ορίσουμε αντικειμενικά κάτι που είναι υποκειμενικό;
Νομίζω πως το “τέλειο” συνδέεται με το αίσθημα ικανοποίησης που λαμβάνουμε μετά από κάποια μας ενέργεια. Όμως το “τέλειο” είναι μετρήσιμο; Για παράδειγμα αν σε μια εργασία πάρω τον υπέρτατο βαθμό, τότε έχω αγγίξει αυτό το “τέλειο”; Δεν είμαι σίγουρη. Μήπως απλώς άγγιξα την ικανοποίηση των προσδοκιών μου; Το “τέλειο” δεν είναι κάπως τοξική έννοια; Αισθάνομαι πως μας βάζει σε κουτάκια, μας κατευθύνει. Το ταξίδι προς την τελειότητα είναι χωρίς προορισμό. Η τελειομανία από ετυμολογικής άποψης περιέχει τη λέξη “μανία”, την παραφροσύνη. Άρα πώς γίνεται να είναι θετική έννοια; Μήπως η επιδίωξη του “τέλειου” συνδέεται με την παράλληλη αυταπάρνηση των ορίων μας;
Αυτό που γράφω σίγουρα δεν αποτελεί ένα κείμενο που να έχει κατάληξη. Αυτό που γράφω αποτελεί ένα κείμενο που έχει σίγουρα αρχή. Είναι ερωτήματα και σκέψεις γύρω από την έννοια του “τέλειου”, γύρω από την έννοια του απλησίαστου. Το “τέλειο” συνδέεται άμεσα με το απλησίαστο, με το απόμακρο. Με κάτι που και να το ποθείς, δεν μπορείς να το έχεις με ευκολία.
Πολλές φορές αναζητούμε το “τέλειο” στην καθημερινότητά μας. Θυμάμαι μια μέρα που δεν ήξερα τι χρώμα πουκάμισο ταίριαζε με εκείνο το παντελόνι και μόλις δοκίμασα το αγαπημένο μου το μπλε, λέω: “Αυτό είναι τέλειο!”. Όμως, κατευθυνόμενη προς το πανεπιστήμιο συναντάω μια φίλη μου και εκεί που μιλάμε την κοιτάω να παρατηρεί το πουκάμισό μου. Σκέφτομαι πόσο καλή επιλογή έκανα. Σκέφτομαι πως η δική μου αντίληψη για την τελειότητα θα είναι η ίδια με των άλλων. Και ξαφνικά η θεωρία μου καταρρίπτεται. Μου λέει: “Πώς και δεν έβαλες το άλλο το κόκκινο πουκάμισο να είναι ασορτί με το παντελόνι;” Μια τόσο απλή ερώτηση, αλλά ταυτοχρόνως τόσο περίπλοκη. Μα πώς μπορείς να αμφισβητήσεις την τελειότητα; Μήπως το “τέλειο” ορίζεται ανάλογα με τον άνθρωπο και τις συνθήκες; Μήπως το μπλε πουκάμισο με άλλο παντελόνι έπαυε να θεωρείται “τέλειο”; Μήπως για άλλους το μπλε πουκάμισο με άλλο παντελόνι είναι “τέλειο";
Όπως και να έχει, δεν χρειάζεται να μάθουμε. Σημασία έχει να μένεις ικανοποιημένος με την επιλογή σου σε αρχικό στάδιο, χωρίς αυτό να αναιρεί τη δυνατότητα αλλαγής της τελικής σου κρίσης. Μπορεί το προαναφερθέν παράδειγμα να ακούγεται ως μία απλή εκλαϊκευμένη προσέγγιση. Και αυτό είναι. Αλλά γιατί να περιπλέκουμε τα πράγματα; Τι πιο απλό από την αναφορά σε ένα πουκάμισο;
Αν κάτι είναι “τέλειο”, τότε αυτό είναι η προσπάθεια. Είναι τέλειο να έχεις τη δυνατότητα επιλογής και να την αξιοποιείς. Κάπου είχα διαβάσει πως και το να μην παίρνεις απόφαση συνιστά απόφαση, αφού έχει συνέπειες". Ακόμη κι αν κάποιος επιλέξει την παθητικότητα ή απλώς να απέχει από τη λήψη μιας συγκεκριμένης απόφασης, θα έχει κάποια αποτελέσματα. Μπορεί αυτά να αναφέρονται στη διατήρηση της υφιστάμενης κατάστασης, αλλά ακόμη κι αυτό είναι επιλογή.
Ας μην είμαστε σκληροί με τον εαυτό μας. Ας μην πέσουμε στην παγίδα της τελειότητας. Χρειάζεται να θυμόμαστε πως στο τέλος της ημέρας θα παραμείνουμε ένα μπλε πουκάμισο που μερικοί θα το προτιμούσαν κόκκινο. Αν χρειάζεται κάπου να καταλήξω είναι στην ερμηνεία της τελειότητας ως τη δύναμη της αρχής και τον πόθο για την τελική έκβαση υπό το πρίσμα της απόκτησης του αισθήματος της υπερηφάνειας. Να κοιταζόμαστε στον καθρέφτη με το κεφάλι ψηλά, με τη μύτη όμως χαμηλά. Να απαρνούμαστε την έπαρση. Αναφέρομαι σε ένα από τα καλύτερα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει κάποιος για τις πράξεις και τα λόγια του, την υπερηφάνεια. Και δεν αναφέρομαι απλώς στις πράξεις και τα λόγια μας προς τους άλλους. Αλλά πρώτα από όλα σε εμάς, για εμάς. Πώς μιλάμε για τον εαυτό μας; Τον αγαπάμε; Και αν ναι, του το δείχνουμε; Θα κάναμε παρέα με κάποιον που θα μας μιλούσε όπως μιλάμε εμείς στον εαυτό μας; Ας μην συνδέουμε την επιδίωξη της τελειότητας με το να κατακρίνουμε εμάς και τις προσπάθειές μας. Αν η τελειότητα, λοιπόν, είναι ένα ταξίδι χωρίς προορισμό θα επιβιβαζόσουν σε αυτό το τρένο;
Comments