Αποχή από τις εκλογές: πολιτική επιλογή ή αδιαφορία;

Με τις βουλευτικές εκλογές να πλησιάζουν και την αγανάκτηση του κόσμου να διογκώνεται, δημιουργείται σε πολλούς ο προβληματισμός για το ποιο κόμμα θα επιλέξουν ή ακόμα και για το αν θα ψηφίσουν. Μια μερίδα πολιτών είτε δυσκολεύεται να αντιληφθεί ποιο κόμμα μπορεί πραγματικά να τους αντιπροσωπεύσει, είτε απλά αδιαφορεί και καταφεύγει στην εύκολη λύση της αποχής, θεωρώντας παράλληλα ότι τους απαλλάσσει και από την ευθύνη των λάθος επιλογών.

Την τελευταία δεκαετία τα ποσοστά αποχής από τις δημοτικές, περιφερειακές και εθνικές εκλογές καταγράφονται εξαιρετικά υψηλά. Στις πιο πρόσφατες βουλευτικές εκλογές του 2019 το ποσοστό αποχής άγγιξε το 42%, ενώ το 2015 το ποσοστό αφορούσε το 43,4% του πληθυσμού. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι το εκλογικό μέτρο υπολογισμού μειώνεται ανάλογα με το ποσοστό της αποχής, των λευκών και των άκυρων, με αποτέλεσμα να αυξάνεται το τελικό ποσοστό κάθε κόμματος. Όπως γίνεται αντιληπτό, τα κόμματα ενισχύονται και διευκολύνεται το πρώτο κόμμα ώστε να σχηματίσει αυτοδυναμία.

Στην Ελλάδα, στη χώρα του “πάμε και όπου βγει”, έχουμε επί δεκαετίες τα ίδια κόμματα εξουσίας να εναλλάσσονται στην διακυβέρνηση, μαζί με τις οικογένειες που αποτελούν τα πολιτικά “τζάκια”. Αυτό ως γεγονός, τους παρέχει μια ασφάλεια ως προς τη θέση τους, χωρίς να αισθάνονται την ανάγκη να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών, απογοητευοντας ξανά και ξανά. Όλη αυτή η συνθήκη που έχει δημιουργήσει οικογένειες μόνιμων “επαγγελματιών πολιτικών”, οδηγεί στη διαιώνιση ενός προβληματικού πολιτικού συστήματος. Όπως δήλωσε με χυδαιότητα ο κ. Μαρκόπουλος ότι “...θέλουν για πρώτη φορά απο το ‘74 να μην υπάρχει Καραμανλής στα ψηφοδέλτια…”, βλέπουμε ότι σημασία έχει το όνομα και όχι η ικανότητα. Είτε πρόκειται για Καραμανλή είτε για Μητσοτάκη και Παπανδρέου.

Ένας πολίτης λοιπόν, που επιλέγει να απέχει από την εκλογική διαδικασία θεωρεί ότι με τον τρόπο αυτό διαμαρτύρεται και στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα προς την εξουσία. Θεωρεί ότι η ματαίωση που λαμβάνει από την πολιτική σκηνή της χώρας εδώ και δεκαετίες και οι “κενές” υποσχέσεις των πολιτικών, μπορούν να ανατραπούν με την αποχή. Στην πραγματικότητα, όπως ήδη ανέφερα, με τον τρόπο αυτό βοηθάει τα κόμματα της Βουλής να συγκεντρώσουν σχεδόν το διπλάσιο ποσοστό από αυτο που θα συγκέντρωναν αν συμμετείχαν όλοι οι πολίτες.

Πως μπορεί όμως να λειτουργήσει μια Δημοκρατία όταν μόνο το 57% του λαού δίνει το παρόν για ένα θέμα που τους αφορά όλους άμεσα; Αποτελεί τεράστιο δημοκρατικό έλλειμμα όταν ο λαός αποστασιοποιείται από ένα βασικό δικαίωμά του, θεμελιώδες για τη λειτουργία της Δημοκρατίας και επιτρέπει σε άλλους να αποφασίσουν για αυτόν. Η σιωπή και η παθητικότητα νομιμοποιούν τα κόμματα εξουσίας και επιτρέπουν στις κυβερνήσεις να πράττουν ανεξέλεγκτα.

Είναι σημαντικό λοιπόν να αξιοποιούμε το εκλογικό δικαίωμά μας και να είμαστε ενεργοί στον ρόλο που κατέχουμε, γιατί αν ο πυρήνας μιας κοινωνίας μένει αδρανής, τότε αφήνουμε χώρο σε μία μειοψηφία να αποφασίζει εκ μέρους μας. Άλλωστε η πλειοψηφία είμαστε εμείς οι πολίτες και ίσως τελικά η δύναμη να βρίσκεται στο ποσοστό της αποχής που αν προστεθεί στη συμμετοχή θα μπορούσε να ανατρέψει τα δεδομένα.