«Και, επειδή η απόσταση ανάμεσα στο πως ζούμε και στο πως θα έπρεπε να ζούμε είναι τόσο μεγάλη, εκείνος που εγκαταλείπει αυτό που γίνεται για εκείνο που θα έπρεπε να γίνεται, προετοιμάζει περισσότερο την καταστροφή του παρά τη σωτηρία»
-Μακιαβέλλι
Ορμώμενος από τη φράση αυτή θα επιχειρήσω να αποδείξω ότι το χείριστο στις πρόσφατες δηλώσεις του Άδωνη Γεωργιάδη για τα Τέμπη, το είδος των επιτροπών και τις υποκλοπές δεν είναι η ανηθικότητά και η κυνικότητα τους, οι οποίες εμπεριέχονται άπλετες, αλλά η διαπίστωση ότι ως προς την ουσία δεν απέχουν και πολύ από την πραγματικότητα, για το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας.
Δηλώσεις Άδωνι Γεωργιάδη, για τους λίγους που δεν είχαν την τύχη να τις ακούσουν: «Ο Κυριάκος Μητσοτάκης απολαμβάνει μιας πρωτοφανούς πολιτικής κυριαρχίας. Κατά τη γνώμη μου ο κυριότερος λόγος που έχει αυτή την κυριαρχία, είναι γιατί όλοι του οι πολιτικοί αντίπαλοι έχουν αποφασίσει - δεν ξέρω για ποιους λόγους - αντί να ασχολούνται με αυτά που ενδιαφέρουν πράγματι τους Έλληνες, να ασχολούνται με πράγματα που δεν ενδιαφέρουν κανέναν παρά μόνο τον μικρόκοσμό τους. Δηλαδή σήμερα στην Ελλάδα, πόσοι πιστεύετε από τους εκατό συμπολίτες μας αν τους ρωτήσουμε ενδιαφέρονται για εξεταστική ή για προανακριτική Επιτροπή για τα Τέμπη; Και πόσοι ενδιαφέρονται για την ακρίβεια, για να βρει το παιδί τους δουλειά, για το μεταναστευτικό, για την ασφάλεια;».
Έψαξα με μεγάλο ενδιαφέρον να δω που βρίσκονται στις δημοσκοπήσεις, αν βρίσκονται, τα Τέμπη και οι υποκλοπές, ώστε να μην έχω ως τεκμήριό της άποψης μου μόνο την αίσθηση μου και το γενικότερο κλίμα που εκλαμβάνω στην δημόσια σφαίρα. Προς μεγάλη μου λύπη έγινε αυτό που περίμενα, το δυστύχημα στα Τέμπη δεν αναφέρεται πουθενά και οι υποκλοπές το ίδιο, εκτός αν θεωρήσουμε ότι εμπεριέχεται στην κατηγορία πολιτικό σύστημα, το οποίο στην καλύτερη των περιπτώσεων έχει ποσοστό 5% ή 6%. Αντιλαμβάνομαι το γεγονός της ύπαρξης πολλών και σημαντικών προβλημάτων άμεσων για την πλειοψηφία των πολιτών (ακρίβεια, ενέργεια κλπ.), αλλά αυτό δεν αναιρεί το πόσο κοντά στην πραγματικότητα βρίσκονται οι παραπάνω δηλώσεις.
Φυσικά, υπήρξε η ηθική καταδίκη των δηλώσεών του στη δημόσια σφαίρα. Ωστόσο, αν εστιάσουμε εκεί το αποτέλεσμα θα είναι η ελληνική κοινωνία να ταραχθεί ηθικά, για άλλη μια φορά, και με το πέρασμα λίγων ημερών να συνεχίσει σαν να μην συνέβη τίποτα. Η ελληνική κοινωνία θέλει να νομίζει ότι είναι ευαίσθητη, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι (τουλάχιστον στην πλειοψηφία της, με εξαίρεση αξιόλογες μειοψηφίες), και ενοχλείται όταν της το θυμίζουν. Το ζήτημα της απάθειας, της απραγίας και της απουσίας ουσιαστικής ευαισθησίας είναι σαφέστατα βαθιά πολιτικό, ιδεολογικό και κοινωνικό. Ωστόσο για να βρεθεί μια λύση ως προς αυτό, ή έστω μια πυξίδα κατεύθυνσης, θα πρέπει η ανάλυσή και η εστίασή μας να μην περιορίζονται στην ηθική καταδίκη, αλλά στην ουσία του πράγματος με μια ρεαλιστική, ενίοτε και ωμή παραδοχή της κατάστασης, όπως είναι και όχι όπως θα επιθυμούσαμε να είναι. Πώς θα την αλλάξουμε, άλλωστε, αν δεν την αντιλαμβανόμαστε; Γιατί αλλιώς το αποτέλεσμα είναι να ηθικολογούμε και η πραγματικότητα να προχωράει μπροστά μας, δίχως να την επηρεάζουμε και το χειρότερο, δίχως να την αντιλαμβανόμαστε.
Comments