Γεννήθηκα στην καρδιά του καλοκαιριού το 2000. Καρπός ενός παράφορου έρωτα. Η μητέρα μου γνωρίστηκε με τον πατέρα μου, μόλις ξεκίνησε το λύκειο. Σχεδόν 16 ετών, ψηλή, μελανούρι, με τα μακριά σπαστά της μαλλιά πιασμένα συνήθως αλογοουρά. Μάτια αμυγδαλωτά, με μακριές βλεφαρίδες από τη φύση της, χωρίς ίχνος μακιγιάζ. Χαμόγελο αθώο, παιδικό. Δέρμα βελούδινο, εφηβικό, αλλά χωρίς την ενοχλητική ακμή. Σώμα σχηματισμένο, γυναικείο. Ενέργεια στο έπακρο, κινούνταν διαρκώς σαν σβούρα. Σαν να ήθελε να ζήσει δυο ζωές. Ακόμη και το όνομά της ιδιαίτερο για το μικρό νησί των Επτανήσων, την Ιθάκη: όχι Αγγελική, Άντζελα, Άντζελα Γκριμ. Ξενόφερτοι οι γονείς, ο παππούς μου Βρετανός και η γιαγιά μου από την Ινδία. Πολύ μεγαλύτερος ο πατέρας μου, Χάρης Σαββίδης, 30 χρονών, όταν πρωταντίκρισε την Άντζελα. Πώς να μη σαγηνευθεί από το πάθος και την παιδικότητα της μάγισσας μαμάς μου;
Η Άντζελα είχε εξαντλήσει όλες τις γωνιές των Φρικών και τις σπηλιές των κοντινών παραλιών. Ένιωθε πλέον να πιέζεται στο σπίτι και στο νησί της. Συμμετείχε σε κάθε εκδήλωση του σχολείου και του νησιού της που της επέτρεπε να ταξιδέψει. Οι σύντομες από την άλλη εξορμήσεις που έκανε συχνά με τους γονείς της σε διαφορετική κάθε φορά μεγαλούπολη ή εξωτικό προορισμό τής επέτειναν την ίδια ανάγκη φυγής. Άρχισε να αναζητά διέξοδο για την ελευθερία της. Ο Χάρης φάνταζε η ιδανική λύση. Πιλότος στη Lufthansa -ένιωθε κιόλας να πετά στα ουράνια μαζί του. Όποτε της έκανε έκπληξη και πετούσε απρόσμενα κοντά της πυροδοτούσε τις μετοχές της γοητείας του. Όχι πως δεν είχαν καβγάδες. Όταν έβγαινε μόνη της, όταν φορούσε την αγαπημένη της κοντή φούστα, όταν βοηθούσε τα Σαββατοκύριακα στο ταβερνάκι «Αγέρι» σερβίροντας ροβανή και πύκνωνε ο κόσμος στα τραπέζια. Είχε όμως και τόσο πάθος η συμφιλίωση, ώστε τα κλάματα και οι φωνές ξεχνιούνταν αμέσως.
Μόλις τελείωσε η μητέρα μου το σχολείο, της πρότεινε να συζήσουν στην Αθήνα. Εξαιρετική συγκυρία για την αποτίναξη του περιοριστικού νησιώτικου κλοιού. Χωρίς δεύτερη σκέψη η Άντζελα τον ακολούθησε, χωρίς να συμμετάσχει στις Πανελλήνιες. Οι παππούδες μου συναίνεσαν θέλοντας και μη. Δεν τους άφησαν το παραμικρό περιθώριο. Δεν άργησε να επιλέξει και το νυφικό της. Το ανακάλυψε οργώνοντας με τον πατέρα μου την πόλη. Μαζί πήγαν να το παραγγείλουν, για να ακολουθήσουν αλλεπάλληλες επισκέψεις, πάντα μαζί, για πρόβες και μικροαλλαγές. Βιάζονταν για τον γάμο στο ακρωτήριο Ρόκα, το δυτικότερο άκρο της ηπειρωτικής Ευρώπης. Των άκρων η σχέση τους. Εκείνη νόμιζε ότι αντικρίζει και πάλι την άγρια φύση της παραμυθένιας Κορνουάλης, από όπου καταγόταν ο παππούς μου. Ο πατέρας μου, που δεν την άφηνε λεπτό από κοντά του, της είχε υποσχεθεί το απατηλό όνειρο.
Μπορεί να μετατραπεί το όνειρο σε εφιάλτη; Μαζί στον γάμο, μαζί και στον θάνατο του πρώτου αγέννητου παιδιού. Είχε προηγηθεί ένας έντονος καβγάς μεταξύ τους για το όνομα του μωρού. Παρατεταμένος, δεν έμεινε στα λόγια. Γρήγορα πάντως προχώρησαν σε νέα προσπάθεια, που οδήγησε στη δική μου γέννηση. Επουλώνεται τόσο εύκολα το καταπατημένο παιδικό χαμόγελο που πετά στα ουράνια; Όχι, η ανέφελη συμβίωση φαίνεται να αποτελεί πλέον παρελθόν. Ο Χάρης υποκύπτει σε παλιές αδυναμίες αναζητώντας καταφύγιο σε άλλη αγκαλιά, γνώριμη από χρόνια. Η Άντζελα από την πλευρά της αποζητά τη ζωτική για αυτήν ελευθερία. Θέλει να πατήσει στα πόδια της, να σπουδάσει, να αποκτήσει οικονομική αυτονομία. Να πάψει να ζητά χρήματα από τον άντρα της καθημερινά για το σπίτι, το παιδί, τον εαυτό της. Του εξομολογείται την ανάγκη της. Ο ίδιος δεν παραδέχτηκε στη γυναίκα του ποτέ τα πάθη του. Κι αυτό τον εξοργίζει απέναντί της -δεν καταλαβαίνει άλλωστε γιατί πρέπει να σπουδάσει τώρα που απέκτησαν το μωράκι που τόσο περίμεναν.
Κάθε βράδυ κάνουν τον καθιερωμένο τους περίπατο στη γειτονιά με το αγαπημένο σκυλάκι της Άντζελας και εμένα -κάθε μέρα τούς φέρνει χιλιόμετρα μακριά, καθώς βυσσοδομούν αναζητώντας τον τρόπο που θα απαλλαγούν ο ένας από τον άλλο. Τα μαύρα σύννεφα του έρωτα: η Άντζελα ψάχνει σπίτι να νοικιάσει, για να μετακομίσει εκεί μόνη με το παιδί της, όταν δώσει εξετάσεις και περάσει στο Πανεπιστήμιο. Ο Χάρης σχεδιάζει τον τερματισμό του έγγαμου βίου με μηδαμινές για τον ίδιο απώλειες σε όλα τα επίπεδα. Πώς τον ενοχλεί κι αυτός ο σκύλος! Αλλιώς τα είχε κατά νου κι αλλιώς εξελίσσονταν τα πράγματα. Δεν μπορούσε να μιλήσει και σε κανέναν. Από την αρχή της σχέσης τους είχαν αποφασίσει να πορευθούν μαζί, χωρίς να βασίζονται στις οικογένειές τους. Η αναζήτηση παρηγοριάς στους δικούς τους δεν μπήκε ποτέ στην ατζέντα. Τους είχαν αφήσει έξω και μακριά από τη σχέση τους από την πρώτη στιγμή της συγκατοίκησής τους. Ακόμη και στον γάμο τους δεν είχαν κανέναν παρόντα από τις δύο πλευρές.
Φαίνεται ότι το μοχθηρό σχέδιο συλλαμβάνεται ταχύτερα. Και εκτελείται με την ίδια σκληρότητα με όση πειστικότητα ασκήθηκε στη μητέρα μου, για να εμπλακεί σε έναν γάμο, μια οικογένεια, ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ κι εμένα το δεύτερο παιδί που μεγάλωσα, με την αμέριστη βέβαια αγάπη των παππούδων μου, αλλά χωρίς μητέρα.
Φθινόπωρο 2022. Το όνομά μου: Ροζαλία Αγγελίδου.
留言