Η βία αποτελεί στην εποχή μας όπλο στα χέρια της άρχουσας τάξης, στη προσπάθειά της να ελέγξει τον τρόπο που σκέπτεσαι, τον τρόπο που αισθάνεσαι και κυρίως τον τρόπο που ζεις. Η βία στα χέρια της εξουσίας δεν παρατηρείται μονάχα στη νομιμοποιημένη και θεσμοθετημένη μορφή της, αλλά και στην παρουσίαση εικόνων που γεμίζουν αρνητικά συναισθήματα τον ίδιο τον λαό. Ο χουλιγκανισμός, λοιπόν, φαίνεται να έχει αναλάβει τα ηνία από τη θρησκεία, στην οποία ο Μαρξ μάλιστα έχει αναφερθεί ως το «Όπιο του Λαού».
Είναι φανερό πως η κοινωνία έχει προχωρήσει από το στάδιο κατά το οποίο η θρησκεία αποπροσανατόλιζε τη κοινή γνώμη και πλέον ζούμε σε μια κοινωνία, η οποία καθοδηγείται από τη βία, την έχθρα και το μίσος. Η αστείρευτη και ανελέητη προβολή της βίας από τα μέσα οφείλεται στο γεγονός πως είναι ο πλέον εύκολος τρόπος να αποχαυνώσεις και να διχάσεις το άτομο, ώστε να μην παρατηρεί όλα όσα δεν θέλει η εξουσία να γίνουν αντιληπτά και να επικεντρωθεί σε σκηνές και πράξεις βίας. Ο χουλιγκανισμός έχει όλα τα συστατικά που χρειάζονται, για να ελεγχθεί η κοινωνία στο πλαίσιο που προκρίνει η άρχουσα τάξη. Προκαλεί πράξεις έντονου πάθους και δίνει την εντύπωση μιας επανάστασης, αλλά τα αποτελέσματα είναι μόνο ο αποπροσανατολισμός από τα σημαντικά προβλήματα και η προσήλωση σε ανούσια πράγματα όπως εχθροπραξίες μεταξύ ομάδων και πολλές φορές ολόκληρων πόλεων. Αυτός ο φανατισμός σε θέματα όπως ο αθλητισμός και η πολιτική προκαλεί μεγάλες ρήξεις στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και έτσι παρατηρούνται συχνότερα αντιπαραθέσεις ιδεολογικές και δυστυχώς φυσικές.
Στην εποχή του διαδικτύου και της μαζικής ενημέρωσης η συνεχής προβολή της βίας δημιουργεί δυο διαφορετικά μοντέλα για τον άνθρωπο, ο οποίος είναι αρκετά ευάλωτος σε τέτοια μηνύματα. Από τη μια, τοποθετεί τον εαυτό του στη θέση του θύματος και με αυτόν τον τρόπο καλλιεργείται μέσα του το αίσθημα του φόβου και της αποξένωσης από τους γύρω του. Από την άλλη, τα έντονα συναισθήματα που διακατέχουν κάθε άτομο φανερώνονται πολύ περισσότερο, όταν εκτίθεται σε τέτοιου είδους εικόνες. Άρα, είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο ο άνθρωπος στρέφεται στη βία, καθώς φυσικά όλοι έχουν το ένστικτο της επιβίωσης και νιώθουν την ανάγκη να καταφύγουν σε βίαιες πράξεις ή τουλάχιστον να τις κατακρίνουν ή να τις επικροτήσουν.
Καθώς τα πρότυπα βίας υπάρχουν σε αφθονία, το πρόβλημα της προσήλωσης του ατόμου σε αυτά οξύνεται ακόμα περισσότερο, όταν το συνδέσουμε και με τη παραβατική συμπεριφορά των νέων, καθώς και την ολοένα και μεγαλύτερη αποχή τους από οτιδήποτε αφορά τη συμμετοχή στα κοινά. Τα μηνύματα αλλά και οι εικόνες που δέχονται πλάθουν έναν χαρακτήρα πολύ εξοικειωμένο με τη βία από μικρή ηλικία και αδιάφορο ως προς τα αληθινά και ουσιώδη θέματα. Όταν λοιπόν θα φτάσει η ώρα που οι σημερινοί νέοι θα απαρτίζουν την κοινωνία του αύριο, το φαινόμενο του χουλιγκανισμού θα φτάσει σε νέα ύψη. Αυτό είναι λογικό, εφόσον σκεφτείς πως όπως βάζεις τους σπόρους, για να ανθήσει ένα φυτό, με τον ίδιο τρόπο αν γεμίσεις έναν οργανισμό φόβο και μίσος, θα στραφεί στη βία και την αντιπαλότητα.
Το συμπέρασμα είναι πως σαν κοινωνία είναι δύσκολο, αν όχι απίθανο, να αποφύγουμε την κλιμάκωση του φαινόμενου. Παρολ΄αυτά προσωπικά ο καθένας μπορεί να αποστασιοποιηθεί από τέτοιου είδους συμπεριφορές και εικόνες και να επικεντρωθεί σε όσα συμβαίνουν στο παρασκήνιο και είναι αυτά που όντως επηρεάζουν τη ζωή μας. Με άλλα λόγια, είναι ανάγκη να σταματήσουμε να βλέπουμε το δέντρο που πέφτει και να αρχίσουμε να δίνουμε βάση στο δάσος που φλέγεται.
Επομένως, η μάστιγα της μαζικής προβολής της βίας εξυπηρετεί μονάχα όσους θέλουν το άτομο απομονωμένο και εκνευρισμένο και έτσι επιτυγχάνεται η έκρηξη όλων αυτών των συναισθημάτων σε συνανθρώπους και αντιπαλότητες που εφευρεθήκαν και αναπαράγονται για τη διατήρηση της κοινωνικής ‘‘ισορροπίας’’ που επιθυμούν όσοι κατέχουν την εξουσία.
コメント