Η θύμηση του Μιθριδατισμού

Αλήθεια, ποιον απειλούσε ο βασιλεύς του Πόντου Μιθριδάτης ΣΤ', ο Ευπάτωρ Διόνυσος (132 π.Χ - 63 π.Χ.), τόσο ώστε να αξιωθεί η Μεγάλη Ρώμη να στείλει τρεις επιφανείς στρατηγούς της εναντίον του (Σύλα/Λούκουλο/Πομπήιο); Ή τελοσπάντων ποιος απειλούσε την πολύτιμη ζωή του Μιθριδάτη, τόσο ώστε να συνηθίσει από παιδί στη σταδιακή χρήση δηλητηρίου, για να μην μπορεί ποτέ να δολοφονηθεί από δηλητηριώδη ουσία… και εν τέλει να μείνει στην ιστορία περισσότερο ο όρος "Μιθριδατισμός", παρά ο τολμηρός βασιλεύς που το όνομα του παρήγε τον όρο.    Πέρσης από πατέρα, με ρίζα που έφτανε ως τον Κύρο και τον Δαρείο, Έλληνας από μητέρα, τη Λαοδίκεια, απόγονο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Αναμφίβολα ήταν ένας βασιλικός γόνος βαριάς γενιάς. Γεγονός ήταν όμως και η πνευματική ευελιξία, η σωματική του ρώμη και ο ατρόμητός του χαρακτήρας. Συνδυασμός ακαταμάχητος! Ίσως το αίμα της Μακεδονικής Δυναστείας ή και το πρότυπο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, έκανε τον Μιθριδάτη (που από το 112 π.Χ. ανακηρύχθηκε, μετά από πλήθος περιπετειών, βασιλιάς του Πόντου), τον φόβο των "παγκόσμιων" κατακτητών της εποχής, των Ρωμαίων. Είχε το θάρρος, το θράσος, την ευφυΐα, το διπλωματικό ταλέντο, να συμμαχεί με τους πλέον απίθανους αρκεί να ήταν εχθροί του εχθρού του. Έτσι έσυρε στον μακρινό πόντο τρία γερά ονόματα, τρεις στρατηγούς της πανίσχυρης Ρώμης. Στο τέλος, μετά από "κυνηγητό" στα απάτητα όρη της περιοχής, συμμαχίες, προδοσίες (κυρίως αυτές), ο Πομπήιος νίκησε και έστειλε τελεσίγραφο στον Μιθριδάτη με όχι και ιδιαίτερη ρωμαϊκή ευγένεια… Ο γόνος της σκληροτράχηλης γενιάς του Πόντου στάθηκε ως το τέλος αντάξιος της καταγωγής του. Αγνόησε το τελεσίγραφο του Πομπήιου και, για να μην παραδοθεί, προσπάθησε να αυτοκτονήσει με δηλητήριο. Δεν το κατάφερε! Ο οργανισμός του είχε συνηθίσει τα φαρμάκια. Για να μην παραδοθεί όμως και συρθεί ατιμωτικά σε κάποιον ρωμαϊκό θρίαμβο, προτίμησε έναν πιο "παλικαρίσιο" θάνατο: διέταξε και κυριολεκτικά εξανάγκασε έναν Γαλάτη μισθοφόρο να τον σκοτώσει βυθίζοντάς του το ξίφος στην καρδιά. Οι Ρωμαίοι επιτέλους είχαν περάσει.    Τελικά, είναι ο Μιθριδατισμός η πρακτική της αυτοπροστασίας από τη σταδιακή αυτοχορήγηση δηλητηρίου σε μη θανατηφόρες δόσεις; Μήπως σήμερα προχωρώντας ως κοινωνία γενικώς και ως έθνος ειδικώς σε αυτήν την μέθοδο ανοσίας ή έστω αυτοπροστασίας έχουμε σταδιακά εξοικειωθεί με το κακό; Μήπως έχουμε αποδεχτεί πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις που όντως είναι δηλητήρια και σε φυσιολογικές συνθήκες καθίστανται ιδιαίτερα επικίνδυνα; Ας σκεφτούμε την ιστορία του Μιθριδάτη και ας παραδειγματιστούμε από αυτήν.