Πριν λίγο καιρό η γιαγιά μου, ετών 85, είδε σε κάποια τηλεοπτική εκπομπή μία κοπέλα που είχε πέσει θύμα βίας από τον σύντροφό της. Μου είπε: «Κορίτσι μου είναι δυνατόν οι άντρες να χτυπάνε ακόμα τις γυναίκες; Τι νομίζουν ότι είναι ανώτεροι από εμάς, ότι είναι καλύτεροι;! Τελικά δεν θα διορθωθεί ποτέ αυτός ο κόσμος. Να προσέχεις παιδί μου».
Κατέβασα το κεφάλι μου βουρκωμένη και δεν μίλησα. Δεν είχα λόγια να εκφράσω. Ανέτρεξα απευθείας σε περιστατικά που δεν θέλω να θυμάμαι. Σε σκηνές και εικόνες που έχω βιώσει η ίδια. Σε περιγραφές άλλων γυναικών, φίλων, γνωστών, αγνώστων. Στις γυναίκες που μάθαμε τα ονόματά τους επειδή ήταν θύματα γυναικοκτονιών. Στα δάκρυα μου κάθε φορά που βλέπω μία μάνα να πενθεί για την αδικοχαμένη κόρη της. Στους μώλωπες, τα σημάδια, τα υβριστικά και σεξιστικά σχόλια, το πατρονάρισμα, τη χειραγώγηση.
Στο μυαλό μου ήρθε και η 25η Νοεμβρίου που
έχει οριστεί ως η Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας Κατά των Γυναικών και των Κοριτσιών. Αδιαμφισβήτητα αυτή η μέρα είναι απαραίτητη. Αρχικά, για να μας υπενθυμίζει ότι 1 στις 3 γυναίκες σε όλον τον κόσμο έχουν υπάρξει θύματα σωματικής ή σεξουαλικής βίας. Δευτερευόντως, διότι έχουμε την υποχρέωση να μάθουμε να αναγνωρίζουμε εμείς οι ίδιοι/ ίδιες τα περιστατικά έμφυλης βίας , να στηρίζουμε τα θύματα και να συμβάλλουμε στις καταγγελίες. Τρίτον, γιατί πρέπει να ανοίξει ο διάλογος σχετικά με τις απαραίτητες πολιτικές που χρειάζονται σε εγχώριο, ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο τόσο για την εξάλειψη της βίας όσο και για την προώθησης της έμπρακτης και ουσιαστικής έμφυλης ισότητας.
Η έμφυλη βία περιλαμβάνει τον βιασμό, την σεξουαλική κακοποίηση, την σεξουαλική παρενόχληση, την ψυχολογική, λεκτική και σωματική άσκηση βίας, την ενδοοικογενειακή βία, την σωματεμπορία, την εκδικητική πορνογραφία, τον εξαναγκαστικό γάμο, τον ακρωτηριασμό γυναικείων οργάνων. Τα στατιστικά στοιχεία της έμφυλης βίας δεν μπορεί να είναι αντιπροσωπευτικά, καθώς οι γυναίκες καταγγέλλουν σπάνια την βία που υφίστανται, ενώ παράλληλα δεν ενθαρρύνονται από το κοντινό τους περιβάλλον.
Άλλωστε, δεν είναι λίγα τα περιστατικά των γυναικών που προσπάθησαν να καταφύγουν στην αστυνομία ή σε υπηρεσίες υποστήριξης αλλά δεν έλαβαν καμία βοήθεια. Για να μην αναφέρουμε και εκείνες τις περιπτώσεις των γυναικών που μίλησαν ανοιχτά αλλά πολλοί και πολλές θεώρησαν ότι θέλουν να κερδίσουν κάτι με όσα καταγγέλλουν. Όμως, δεν περνάει από το μυαλό μας πόσο δύσκολο είναι να σπάσει μια γυναίκα την σιωπή της, η οποία αισθάνεται συχνά ότι ευθύνεται η ίδια για τις πράξεις που διαπράχθηκαν εις βάρος της.
Εξίσου δύσκολο είναι να γίνει ευρέως κατανοητό ότι δεν είναι δικαιολογημένο να χτυπάει ένας άντρας την σύντροφό του. Ο βιασμός και η εμπορία ανθρώπων αποτελούν αποτρόπαιες εγκληματικές πράξεις που παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και προσβάλλουν την ανθρώπινη αξία. Δεν έχει κάποιος το δικαίωμα να σκοτώσει μια γυναίκα επειδή τον χώρισε ή τον απάτησε με αποτέλεσμα να θιχτεί η «αντρική του τιμή». Ο όρος γυναικοκτονία πρέπει να κατοχυρωθεί νομικά. Οι γυναίκες δεν αποτελούν κτήμα κανενός άντρα. Δεν υπάρχει η έννοια της υγιούς ζήλιας. Δεν υπάρχει αγάπη που βασίζεται σε μορφή ψυχολογικής και σωματικής βίας. Η στερεοτυπική αντίληψη περί κατωτερότητας των γυναικών είναι αναχρονιστική. Καμία δεν «δίνει δικαιώματα» με την εμφάνισή της. Οι γυναίκες βιώνουν συνεχώς διακρίσεις. Η σιωπή όλων μας σε περιστατικά έμφυλης βίας είναι σημάδι συνενοχής. Και όχι τα παραπάνω δεν είναι δεδομένα για όλους και όλες.
Δεν πρέπει να αφήσουμε τη βία κατά των γυναικών και των κοριτσιών να κανονικοποιηθεί. Ας μην υποτιμήσουμε, λοιπόν, σήμερα την Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών. Αρχικά, ας ρωτήσουμε τις γυναίκες της ζωής μας αν θέλουν να μοιραστούν κάτι μαζί μας. Αν έχουν βιώσει σεξιστικές συμπεριφορές. Αν έχουν πιεστεί ποτέ κατά τη διάρκεια σεξουαλικής πράξης. Αν έχουν αισθανθεί ποτέ άσχημα μόνο και μόνο επειδή είναι γυναίκες. Στη συνέχεια, αν είναι εφικτό να καταγγελθεί μια πράξη, ας σταθούμε δίπλα σε αυτές τις γυναίκες. Ας τις παροτρύνουμε να σπάσουν την σιωπή τους και να ζητήσουν βοήθεια κάθε είδους. Όσο κλισέ κι αν ακούγεται κάποια στιγμή πρέπει να μιλήσουμε όλοι και όλες ανοιχτά μεταξύ μας, να εμπιστευτούμε ο ένας/μία τον/την άλλον/άλλη και να αγωνιστούμε μαζί για τα δικαιώματά μας.
Comments