Θάνατος δεν σημαίνει παύση, αλλά τέλος. Η παύση προϋποθέτει τον έλεγχο και προσδοκά τη συνέχεια. Ο θάνατος, όμως, ταυτίζεται με το αδιέξοδο και τη μη δυνατότητα επιστροφής. Τα όνειρα πυροδοτούν τη ζωή. Τρέφουν το πάθος και τη φλόγα που χρειαζόμαστε, για να συνεχίσουμε να ελπίζουμε. Δεν αποτελεί ούτε μια μακάβρια οπτική, ούτε μια θέση ενός ρομαντικού αιθεροβάμονα ανθρώπου. Ο προσανατολισμός χρειάζεται να επικεντρωθεί στα όνειρα ως κινητήρια δύναμη. Τα όνειρα να αποτελούν μέρος της προσπάθειας να δούμε έναν μαύρο τοίχο ως γκρι, επειδή πέφτει λίγο φως πάνω του. Είναι ακριβώς αυτό το φως.
Ο θάνατος δεν είναι απαραίτητα και μόνο βιολογικός. Η αλληγορική επαφή μαζί του εδώ αναφέρεται ιδιαίτερα στον πνευματικό τομέα. Πνεύμα και ζωή ταυτίζονται. Μπορεί να μην μπορούμε να προσθέσουμε μέρες στη ζωή μας, αλλά μπορούμε να προσθέσουμε ζωή στις μέρες μας. Λένε πως δύο είναι οι πιο σημαντικές ημέρες τις ζωής μας: Αυτή που γεννηθήκαμε και αυτή που καταλάβαμε τον λόγο που γεννηθήκαμε. Η δεύτερη προϋποθέτει προσπάθεια, αποτυχίες, πολλές αποτυχίες, επιτυχίες και γενικά ενασχόληση. Η ζωή δεν είναι ένας αέναος αγώνας ικανοποίησης ονείρων. Τα όνειρα ανάγονται σε μελλοντικές καταστάσεις. Θέλει προσοχή μην κοιτάζοντας το “εκεί”, χάσεις το “εδώ”, γιατί και πάλι ανικανοποίητος θα νιώθεις. Ίσως να θέλει περισσότερο να εκτιμάμε το παρόν. Εκτιμώ σημαίνει υπολογίζω σε αξία. Ίσως να θέλει, δηλαδή, να αποστασιοποιηθούμε από τις εκατό στροφές που κάνει το μυαλό μας περί του τι θα ήταν ιδεατό και να αναλογιστούμε πώς νιώθουμε με αυτό που έχουμε. Μας καλύπτει; Καλώς. Δεν μας καλύπτει; Το δοκιμάσαμε και αυτό δεν αναιρεί την ελπίδα για κάτι καλύτερο.
Πολλές φορές δημιουργείται ο φόβος μην με τη φιλοσοφία και γενικά με την υπερανάλυση των καταστάσεων χαθεί αυτή η κάποια σταθερά. Μην χαθεί αυτό που είναι για αυτό που μπορεί να είναι. Ή καλύτερα αυτό που νομίζουμε πως είναι για αυτό που μπορεί να είναι, αν γενικά υπάρχει κιόλας. Γενικά μεγάλη συζήτηση και αυτή. Μάλλον ζούμε στην εποχή που το "ποτέ" και το "πάντα" ταυτίζονται. Ζούμε στην εποχή που η χρονική και πρακτική δέσμευση για αυτά που θέλουμε και σκοπεύουμε να κάνουμε είναι σαν ένα χαρτί στο νερό. Στην αρχή το βλέπεις να στέκεται, όπως σε ένα κανονικό τραπέζι, και στη συνέχεια να γίνεται διαφανές. Βράχηκε. Πλημμύρισε από τις σκέψεις του και δεν κατάφερε να διατηρήσει την ακεραιότητά του. Αλλά γιατί να αποδώσουμε το λάθος μόνο στο χαρτί κι όχι στο περιβάλλον του; Το νερό δεν ευνόησε τη συνθήκη. Αλλά και το χαρτί τι δουλειά είχε μέσα στο νερό; Το πέταξαν, το πήρε ο αέρας ή ήταν εκεί που ήθελε να βρίσκεται; Όπως και να έχει το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο.
Ας επιστρέψουμε στη φράση "o θάνατος είναι ύπνος χωρίς όνειρα". Προσωπικά, βλέπω κάτι αρνητικό στη λέξη όνειρο. Από μόνη της η χρήση αυτού του όρου συνδέεται με τη μη επίτευξη ή με το αδύνατο αυτής. Όνειρο είναι κάτι που βλέπουμε στον ύπνο μας και, όταν ξυπνήσουμε, μάλλον θα το έχουμε ξεχάσει ή θα το ψιλοθυμόμαστε. Αλλά διαφορετικά, ο ύπνος θα ήταν ένας απλώς νεκρός παραγωγικός χρόνος. Πολλοί άνθρωποι ίσως ζήσουν πιο διασκεδαστικές καταστάσεις κατά τη διάρκεια των ονείρων τους παρά στην πραγματική ζωή. Δεν γνωρίζω την ερμηνεία αυτού, αλλά εκεί που θα ήθελα να καταλήξω είναι πως τα όνειρα, οι στόχοι είναι το αλατοπίπερο της ζωής. Είναι αυτά που σε κάνουν να βάλεις γενικά ξυπνητήρι. Γιατί να ξυπνήσεις, για να πας πανεπιστήμιο, αν δεν υπάρχει κάτι βαθύτερο από πίσω; Κλείνοντας, το όλο ζήτημα δεν κλείνει και ευελπιστώ τα προσδοκώμενα επιτεύγματά μας να αποτελούν ένα μισόκλειστο παντζούρι στην προσπάθειά μας να διατηρήσουμε το απόλυτο σκοτάδι στο δωμάτιο. Καληνύχτα.
Comments