"Πάμε και όπου βγει"

Είμαι ένας 20χρονος φοιτητής, σήμερα βιώνω ένα από τα χειρότερα- ίσως και το χειρότερο- πρωινό της ζωής μου. Αυτό που συνέβη δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους. Σκεφτείτε ότι όταν ξύπνησα είχα αρκετές κλήσεις καθώς συγγενικά μου πρόσωπα είχαν την εντύπωση ότι είχα πάρει την συγκεκριμένη αμαξοστοιχία, που μόνο και μόνο στην ιδέα ότι ήμουν μέσα έχασαν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Και μόνο από τύχη δεν την πήρα.

Θα μπορούσα να ήμουν στη θέση τους, ο καθένας από εμάς θα μπορούσε να είναι. Μα δεν είμαστε. Είναι όλοι εκείνοι οι φοιτητές που έσπαγαν τα τζάμια με τις βαλίτσες για να πηδήξουν έξω, είναι όλοι εκείνοι που το μόνο πράγμα που είχαν ανάγκη φτάνοντας στο σπίτι ήταν μια αγκαλιά από τον σύντροφό τους, τον άντρα τους, την γυναίκα τους, το παιδί τους για να απαλύνουν την κούραση του ταξιδιού, είναι όλα εκείνα τα βρέφη που τα μάτια τους έβλεπαν εικόνες που θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στο υποσυνείδητό τους, είναι όλες εκείνες οι μανάδες που νιώθουν τον πόνο ανάμεσα στις φλόγες και τα αναποδογυρισμένα βαγόνια.

Φανταστείτε λοιπόν τον πόνο μιας μητέρας, μιας οικογένειας ενός θύματος από την χθεσινή τραγωδία. Το "πάμε και όπου βγει", λοιπόν, που πάει; Σε μια μητέρα που λέει στο παιδί της "πάρε με τηλέφωνο μόλις φτάσεις" και δεν έχει λάβει κλήση για να βεβαιωθεί ότι είναι καλά; Το "πάμε και όπου βγει" πάει σε έναν άνθρωπο που λέει στον σύντροφό του "Αγάπη μου σε πόση ώρα φτάνετε, μου έλειψες" και δεν έχουν μια τελευταία αγκαλιά από τον άνθρωπό τους;

Το "πάμε και όπου βγει" δυστυχώς αντιπροσωπεύει και την γενικότερη πολιτική νοοτροπία αυτού του τόπου. Ναι οι πληροφορίες δείχνουν πως πρόκειται για ανθρώπινο λάθος, κάτι το οποίο θα φανεί και στην δικογραφία. Όταν, όμως, λιγότερο από ένα μήνα πριν η Δημοκρατική Ενωτική Συνδικαλιστική Κίνηση Σιδηροδρομικών (ΔΕΣΚ-Σ) σε ανακοίνωση της γράφει ότι "όπως και οι προηγούμενες Κυβερνήσεις έτσι και η σημερινή, έχει άλλες προτεραιότητες και όχι την ασφαλή μετακίνηση των πολιτών" και ότι "δεν θα περιμένουμε το δυστύχημα που έρχεται, για να τους δούμε να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα κάνοντας διαπιστώσεις", όταν μαθαίνεται εκ των υστέρων πως η ΕΕ είχε προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για παρατυπίες στον χώρο των σιδηροδρομικών μεταφορών, όταν συστήματα GPS έχουν αγοραστεί από το 2000 και δεν έχουν τοποθετηθεί, το ζήτημα παίρνει χαρακτήρα "χρονικού προκαθορισμένου εγκλήματος", όπως το χαρακτηρίζει η ΕφΣυν.

Με το "πάμε και όπου βγει" φανερώνεται ότι παρόλο που βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα και με την βοήθεια της τεχνολογίας και της εξέλιξης της μπορούμε να αντιμετωπίσουμε πράγματα που παλαιότερα φαινόταν αδιανόητα, συνεχίζουμε να ρίχνουμε τα πράγματα στη τύχη τους ή ακόμη χειρότερα να εθελοτυφλούμε, αφήνοντας δεκάδες ψυχές στα συντρίμμια που περιμένουν μια απάντηση. Δεν αρκεί το τριήμερο πένθους προς τιμή των θυμάτων και η αναβολή των εκδηλώσεων. Και δεν ξέρω τι θα αρκέσει.