Ποιος θα μου πει το μέλλον μου; Ποιο είναι το μέλλον μου όταν καίγεται το σπίτι μου και δεν έχω τα χρήματα να το ξαναχτίσω; Ποιο είναι το μέλλον μου αν δεν έχω χρήματα να ζήσω; Ποιο είναι το μέλλον της γενιάς μου; Πως μπορώ να ζήσω χωρίς φόβο, στο ίδιο μου το σπίτι, στην ίδια μου τη χώρα όταν όλα αυτά συμβαίνουν γύρω μου;
Κουράστηκα, λοιπόν, να είμαι στο ίδιο έργο θεατής, να ακούω την εκάστοτε κυβέρνηση να παίρνει μέτρα πρόσληψης για τις πυρκαγιές και κάθε καλοκαίρι να τυλίγεται στις φλόγες, κουράστηκα να βλέπω ανθρώπους να πνίγονται από πλημμύρες, κουράστηκα να ζω με φόβο. Αυτή τη στιγμή αναφέρομαι σε κάτι που θα έπρεπε να ήταν αυτονόητο, η ανθρώπινη ζωή, αλλά όπως φαίνεται δεν είναι. Η ανθρώπινη ζωή λοιπόν δεν κοστίζει περισσότερο ή λιγότερο. Η ανθρώπινη ζωή δεν διακρίνεται, ούτε σε φύλο, ούτε σε εθνικότητα, ούτε σε σωματική κατάσταση, δεν είναι δυνατόν να μπορέσει να διακριθεί. Η ανθρώπινη ζωή είναι από τα λίγα αγαθά που δεν πρόκειται να αποκτήσει ποτέ χρηματιστηριακή αξία.
Πώς, λοιπόν, να ζήσω σε μια χώρα που προσπαθεί να με πείσει για το αντίθετο; Πώς να ζήσω σε μια χώρα όπου - δεκαετίες ολόκληρες- η πολιτεία πετάει το μπαλάκι των ευθυνών σε άλλους παράγοντες και πολλές φορές στους ίδιους τους πολίτες, -όπως φρόντισε να κάνει και το πλήρωμα στο πρόσφατο συμβάν με ανακοίνωσή του- θέλοντας πολιτικοί παράγοντες να καλύψουν τις αλλεπάλληλες αστοχίες τους; Πώς μπορώ να ζήσω σε αυτή τη χώρα όταν η ίδια με σκοτώνει;
Comentários