Υπάρχει κάποια στιγμή που καταλαβαίνουμε ότι "τώρα είναι η στιγμή"; Έστω κι αν δεν είναι η κατάλληλη. Υπάρχει ποτέ κάποιος τρόπος να το μάθουμε;
Κάτι σαν ένα κουμπάκι μέσα μας, να μας λέει "ναι τώρα είναι", ή αντίστοιχα όχι. Να ξέρουμε αν όντως αξίζει ή όχι να συνεχίζουμε. Ίσως να μη μάθουμε ποτέ…
Όσο κι αν πιστεύουμε σε πολλές καταστάσεις, ότι είμαστε σίγουροι για αυτά που κάνουμε, υπάρχουν άλλες τόσες στιγμές που καταρρίπτουν αυτήν την σιγουριά. Γιατί; δεν ξέρω, δε θα μάθω. Όμως ας αναλογιστούμε για λίγο πόσες φορές ξεγελαστήκαμε. Από άλλους, από τον ίδιο μας τον εαυτό, από τα ίδια μας τα συναισθήματα. Γιατί σε αντίθεση με την ρεαλιστική πραγματικότητα της λογικής, το συναίσθημα είναι ένας αστάθμητος παράγοντας που διαρκώς παίζει παιχνίδια. Πολλά και βρώμικα. Ενδεχομένως να είναι και ό,τι πιο "ύπουλο" υπάρχει στην ανθρώπινη ύπαρξη.
Αλλά, ας επανέλθουμε στο κομμάτι του "ξεγελάω τον εαυτό μου". Δε θα μπω στη διαδικασία να αναλύσουμε το πώς και πόσο μπορούν να μας ξεγελάσουν τρίτοι ή οι καταστάσεις γενικώς. Θα παραμείνω στο πώς οι ίδιοι ξεγελάμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Και το κάνουμε συνέχεια. Με διάφορους τρόπους. Από το να απαρνηθούμε την πραγματικότητα μέχρι το άλλο άκρο, να δημιουργήσουμε μια πλάνη στο κεφάλι μας, μια ουτοπία, επειδή απλά και μόνο μας καθησυχάζει, μας προκαλεί μια ασφάλεια που ενδεχομένως στη δεδομένη στιγμή να έχουμε ανάγκη.
Γιατί όμως πρέπει να δημιουργούμε πλασματικές καταστάσεις στο μυαλό μας για να νιώσουμε καλά; γιατί φοβόμαστε τόσο πολύ να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα;
Επειδή δεν έχουμε μάθει να αντιμετωπίζουμε τα συναισθήματα μας, δεν μπορούμε να διαχειριστούμε εύκολα καθετί καινούργιο, καθετί μοναδικό. Το αβέβαιο τρομάζει, προκαλεί ανασφάλεια - και είναι απολύτως λογικό. Όμως, ποτέ τίποτα δεν θα είναι απόλυτα σίγουρο στη ζωή μας- συναισθήματα, σκέψεις, άνθρωποι, σχέσεις. Τίποτα και κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί κάτι. Όλα μπορούν να αλλάξουν. Για αυτό ακριβώς δεν μπορούμε να ξέρουμε πότε πραγματικά είμαστε σίγουροι για αυτά που νιώθουμε. Απλώς αρκούμαστε σε έναν υποσυνείδητο μικρό μας εαυτό που μας λέει ναι, για τώρα είσαι σίγουρος- το ένστικτο. Σε αυτή την περίπτωση μπορεί μόνο το συναίσθημα να κυριαρχήσει. Η λογική παίρνει τελείως διαφορετική κατεύθυνση. Στην πυξίδα το συναίσθημα κοιτάει προς τον βορρά ενώ η λογική προς τον νότο. Δεν μπορούν να συναντηθούν. Εμείς απλά προσπαθούμε πάντα με κάποιο τρόπο να τα συναντήσουμε στον Ισημερινό της ζωής μας.
Εκεί που πρέπει να κυριαρχεί η λογική, είναι στον τρόπο αντιμετώπισης και διαχείρισης των συναισθημάτων που θα σε τρομάξουν, θα σου προκαλέσουν ανασφάλεια και θα σε οδηγήσουν στο άλλο άκρο. Να απαρνηθείς την αλήθεια και να κοιτάς μόνο αυτό που σε κάνει να νιώθεις καλά και ασφαλή. Όχι. Εκεί πρέπει να αποδεχτείς την πραγματικότητα, όποια κι αν είναι, να αποδεχτείς κάθε σου συναίσθημα, είτε θετικό είτε αρνητικό, και να βρεις τον τρόπο που θα το διαχειριστείς. Ο κάθε άνθρωπος διαχειρίζεται διαφορετικά τις καταστάσεις που βιώνει. Το μεγαλύτερο λάθος είναι να μη ζητάς βοήθεια, να κλείνεσαι στον εαυτό σου και να περιμένεις απλά έναν από μηχανής θεό να λύσει τα προβλήματα σου. Να παίρνετε πάντα τον χώρο και τον χρόνο σας σε τέτοιες στιγμές, δύσκολες και αβέβαιες, όμως η μονάδα δεν κατάφερε ποτέ να νικήσει. Δε θα είμαστε ποτέ απόλυτα σίγουροι για αυτά που νιώθουμε και σκεφτόμαστε, αξίζει να προσπαθούμε όμως, μέχρι να (και αν) αποδειχτεί ότι κάνουμε λάθος. Εξάλλου ποιος δεν έμαθε από τα λάθη του;
Comments