Μια πολύ συνηθισμένη έκφραση για κάποιον που τον πήρε ο ύπνος είναι ''κοιμάται στην αγκαλιά του Μορφέα''. Ωραία έκφραση, ποιητική σχεδόν… Μα ποιος είναι αυτός ο Μορφέας, που ''παίρνει'' τους ανθρώπους στην αγκαλιά του μικρούς, μεγάλους, αθώα μωρά και τους ταξιδεύει στην χώρα του Ύπνου; Και Ύπνος, γιατί με κεφαλαία γράμματα; Ας κάνουμε μια μικρή προσπάθεια, ταξιδεύοντας στον αληθινά μαγευτικό τόπο της ελληνικής Μυθολογίας, για να αναζητήσουμε τον Μορφέα!
Ο Μορφέας ήταν ένας από τους χίλιους (1000 παρακαλώ!) γιους του θεού Ύπνου. Βέβαια, χίλιοι υιοί είναι κάτι περισσότερο από τον κλασικό μέσο όρο ακόμη και για παλαιότερες εποχές, οπότε καλό θα ήταν, εάν θέλουμε να αστειευτούμε, να καλέσουμε τον γόνιμο θεό Ύπνο, για να βοηθήσει ουσιαστικά στο σημερινό μείζον δημογραφικό πρόβλημα των Ελλήνων...
Κατά την τότε τάξη των θεών και των ανθρώπων ο Μορφεύς είχε και μητέρα. Και τι μητέρα!
Νυξ (νεοελ. Νύκτα) το όνομά της. Κατά άλλη εκδοχή, μητέρα του ήταν η Πασιθέα και η Νυξ ήταν η γιαγιά του σύμφωνα με τον Ησίοδο, όπως το αναφέρει στο έργο του ''Θεογονία''. Η Πασιθέα, υπήρξε μία από τις τρεις Χάριτες. Χαριτωμένη και πανέμορφη. Ίσως γι' αυτό και ο Μορφεύς, σε αγάλματα μεταγενέστερα βέβαια, της Αναγέννησης, του νεορομαντισμού κ.λ.π. ή και σε αντίστοιχες χρονικά τοιχογραφίες (fresco) και πίνακες ζωγραφικής αναπαρίσταται ως ένας υπέροχα ωραίος, σγουρόμαλλος έφηβος. Με μία "μικρή" διαφορά από τους άλλους συνομηλίκους. Εκτός της αγγελικής μορφής διέθετε και ένα κατάλευκο ζευγάρι από φτερούγες. Ναι, φτερούγες! Οι πτέρυγες αυτές, δώρο θεϊκό, μπορούσαν να τον μεταφέρουν αστραπιαία έως τα πέρατα της γης, όπως αναφέρει ο Λατίνος ποιητής Οβίδιος στο έργο του ''Μεταμορφώσεις''.
Προς επίρρωση αυτών υπάρχει στο μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι, ένα έργο του Γάλλου γλύπτη Ουντόν, που αναπαριστά τον Μορφέα να ξεκουράζεται κοιμώμενος και ο ίδιος, σε μαρμάρινο ανάκλιντρο.
Μιας και στην πλούσια ελληνική Μυθολογία, ο καθείς εκ των θεών, ημίθεων, ηρώων κ.λ.π.
ήταν επιφορτισμένος υπό το άγρυπνο οφθαλμό του Δία με ένα έργο, ο Μορφέας ήταν
επιφορτισμένος με την πολύ ιδιαίτερη αποστολή να ασχολείται ειδικώς με τα όνειρα των ανθρώπων. Αφού λοιπόν ο πατέρας του, ο Ύπνος, κοίμιζε τους ανθρώπους, ο γιος του Μορφέας αναλάμβανε τον κόσμο των ονείρων, παίρνοντας μάλιστα ο ίδιος διάφορες μορφές. Μιας και το έργο αυτό των ονείρων είναι ιδιαίτερα περίπλοκο, είχε και δύο βοηθούς, τους Ονείρους (ωραίο επάγγελμα, βοηθός ονείρων!). Οι βοηθοί του ήταν ο Φοβήτορας και ο Φαντάσιος (κατά άλλη εκδοχή ήταν δύο από τα 1.000 αδέλφια του). Ο ποιητής Οβίδιος μάλιστα αναφέρει ότι ο Μορφεύς, ως επικεφαλής της τριανδρίας, ήταν υπεύθυνος για τις ανθρώπινες μορφές των ονείρων, κυρίως όμως των αρχόντων, των βασιλιάδων και των ηρώων! Ο Φοβήτορας αναλάμβανε το κατώτερο κομμάτι του ζωικού βασιλείου παίρνοντας μορφές ζώων και ο Φαντάσιος αρκείτο στο άψυχα αντικείμενα, λαμβάνοντας διάφορες μορφές από αυτά. Ο φτερωτός Μορφέας λοιπόν παίρνοντας ανθρώπινη μορφή, μετέφερε μηνύματα από τους θεούς τους, προφητείες στους θνητούς, μέσω των ονείρων. Μορφεύς, λοιπόν, ο Θεός των ονείρων! Σε έναν λαό με τόσο γόνιμη φαντασία, υπήρχε και αυτό το τόσο ιδιαίτερο φτερωτό πλάσμα! Και μέσω μίας λαϊκής φράσης, στην ''αγκαλιά του Μορφέα'', παρέμεινε στη μνήμη των ανθρώπων μέχρι και στις μέρες μας.
Ας τελειώσουμε λοιπόν αυτό το τιμητικό σημείωμα στον υιό του Ύπνου, με ένα ακόμα κατόρθωμα του: Στον Μορφέα οφείλουμε εκείνες τις γλυκές ανοιξιάτικες ημέρες, μέσα στην καρδιά του Χειμώνα. Και αναφερόμαστε βέβαια στις Αλκυονίδες ημέρες, που συνήθως έρχονται σαν ένα ευχάριστο διάλειμμα, εκεί στο τέλος του κρύου Γενάρη. Τότε που το πτηνό Αλκυόνη, μικρό και πολύχρωμο, προστατεύεται από τους θεούς μέσω της απρόσμενης καλοκαιρίας, για να γεννήσει τα αυγά του. Μα ποια ήταν η Αλκυόνη;
Μία από τις κόρες του Αιόλου, ερωτευμένη με έναν νεαρό ψαρά, τον Κύηκο. Η αγάπη τους μεγάλη. Η κατάληξη; Τραγική! Όταν ο Κύηξ χάθηκε σε ναυάγιο και μάταια τον αναζητούσε η Αλκυόνη, εμφανίστηκε στο όνειρο της ο Μορφέας, παίρνοντας τη μορφή του Κύηκα και την προετοίμασε για τον θλιβερό επίγειο χωρισμό τους. Όταν την άλλη ημέρα η κοπέλα βρήκε στην ακτή το νεκρό σώμα του αγαπημένου της, πήδηξε στη θάλασσα και χάθηκε μαζί του. Η αδυναμία όμως του Δία στον μεγάλο έρωτα τούς ένωσε μέσα στην αιωνιότητα. Τους μεταμόρφωσε σε πανέμορφα πουλιά (Αλκυόνες) και τους χάρισε ηλιόλουστες ημέρες μέσα στο καταχείμωνο, για να γεννά η ερωτευμένη Αλκυόνη μέσα σε θαλασσινούς βράχους τα αυγά της, ο ήλιος να λάμπει και να ζεσταίνει τους καρπούς της αγάπης της με τον Κύηκα. Βλέπετε και εδώ έβαλε το χεράκι του, ή μάλλον, τις φτερούγες του, ο θεός των Ονείρων, ο Μορφέας!
Comments