Από πολύ μικρή ηλικία άκουγα στην τηλεόραση για τους «επικίνδυνους, βίαιους και απολίτιστους» πρόσφυγες πού έρχονται στην Ελλάδα για να «αλλοιώσουν» τον εθνικό μας πολιτισμό, να μας «κλέψουν τις δουλείες» και να βιαιοπραγήσουν σε βάρος των Ελλήνων πολιτών. Ωστόσο όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με προγράμματα για τους πρόσφυγες αντιλήφθηκα ότι η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική από αυτή που περιγράφουν τα ΜΜΕ, η τηλεόραση και μερίδα του κόσμου. Στα προσφυγικά κέντρα και στις συναντήσεις με πρόσφυγες ένιωσα τον φόβο και την ανασφάλεια τους για το μέλλον, την ανάγκη τους να ξεφύγουν από την πείνα, την φτώχεια και την καταστροφή και να αναζητήσουν μια πιο ανθρώπινη ζωή. Είδα την απογοήτευση στα μάτια τους για τις συνθήκες διαβίωσης στα προσφυγικά κέντρα και για την καθυστέρηση των διαδικασιών ασύλου, που σημαίνει ότι θα συνεχίσουν να ζουν σε μια ατμόσφαιρα ανασφάλειας.
Υπήρχε όμως και η φωτεινή πλευρά. Είδα γονείς να νοιάζονται για τα παιδία τους και παρά τις δυσκολίες να παλεύουν να καλύπτουν όλες τους τις ανάγκες, από βασικές όπως η τροφή και η ένδυση μέχρι την μόρφωση, είδα χαρούμενα πρόσωπα μικρών παιδιών να διασκεδάζουν μεταξύ τους παίζοντας ποδόσφαιρο και κρυφτό, απαλλαγμένα από αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα.
Με αυτές τις εμπειρίες ως αποσκευές συμμετείχα στο πρόγραμμα κινητικότητας Erasmus+ στον Τρίλοφο Θεσσαλονίκης με θέμα το προσφυγικό και την ανάγκη συμπερίληψης τους στην κοινωνία. Μέσα από την αλληλεπίδραση με τα υπόλοιπα άτομα μέσα από τις δραστηριότητες συζητήθηκαν προβλήματα, προτάθηκαν λύσεις με στόχο την συμπερίληψη των προσφύγων στην κοινωνία και την ισότιμη αντιμετώπιση τους. Με την επίσκεψη μάλιστα στο προσφυγικό χωρίο Βαγιοχώρι έγινε ακόμη πιο ξεκάθαρο ότι μιλάμε εκ του ασφαλούς γιατί, ως γενιά, δεν έχουμε ζήσει την περιπέτεια της φυγής από την χώρα μας, τις θάλασσες και τους φράχτες ως εμπόδια για να φτάσουμε σε ένα ασφαλές μέρος. Στο τέλος αυτό που έμεινε ήταν η αλληλεγγύη που δείξαμε όλα τα άτομα που συμμετείχαμε στο πρόγραμμα προς τους πρόσφυγες, αλλά και στην ανάγκη όλων μας να βοηθήσουμε με τον δικό μας τρόπο ο καθένας και η καθεμία ώστε οι πρόσφυγες, οι κατατρεγμένοι του κόσμου, να ζήσουν με αξιοπρέπεια όπως αξίζουν να ζουν όλοι οι άνθρωποι.
댓글