Το Μπουκάλι

Χθες το βράδυ πήγα για έναν περίπατο στην παραλία. Δεν είναι κάτι το περίεργο για μένα, το κάνω αρκετά συχνά για να ξελαμπικάρω.

Καθώς περπατούσα, βρήκα μια αναποδογυρισμένη βάρκα και κάθισα για λίγο, για να ξεκουραστώ και να συλλογιστώ. Κουνώντας λίγο τα πόδια μου στην άμμο ένιωσα να αγγίζω κάτι σκληρό. Προς μεγάλη μου έκπληξη, όταν κοίταξα κάτω, είδα κάτι περίεργο να προεξέχει. Σύντομα κατάλαβα ότι ήταν ένα λαιμός μπουκαλιού, μισοθαμμένος κοντά στην βάρκα. Δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ ότι με έκανε να χαμογελάσω. Ποιος θα μπορούσε να αφήσει εκεί ένα μπουκάλι στη μέση του πουθενά, πόσο μάλλον να κάνει τον κόπο να το θάψει μέχρι το λαιμό του στην άμμο; Ήταν σαν σκηνή βγαλμένη από βιβλίο, λες και ήμουν έτοιμος να κοιτάξω μέσα και να βρω κανένα ξεχασμένο γράμμα ενός ερωτευμένου.

Δεν ξέρω τι με έκανε να σκύψω και να πιάσω τον λαιμό του μπουκαλιού, όμως το έκανα. Έσκυψα και άρχισα να σκάβω γύρω γύρω την άμμο προσεχτικά κομμάτι-κομμάτι μέχρι να μπορέσω να το ξεθάψω. Όταν το ζύγισα στο χέρι μου, συνειδητοποίησα ότι ήταν άδειο.

«Τι γκαντέμης που είμαι!» γέλασα μόνος. Πάει, ούτε θα πιούμε σήμερα.

Πριν προλάβω να σκουπίσω την άμμο και τη βρωμιά για να διαβάσω την ετικέτα, σταμάτησα και το κοίταξα. Όλες οι σκέψεις που έτρεχαν στο μυαλό μου πάγωσαν αμέσως και δεν μπορούσα παρά να αφοσιωθώ σε αυτό που είχαν μπροστά τα μάτια μου.

Μα τι είναι τόσο σημαντικό σε αυτό το σκουπίδι που είχα στα χέρια μου;

Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που απολαμβάνουν πολύ το κρασί, όπως έχω διαπιστώσει στην πορεία των χρόνων μου. Δεν θα έλεγα ότι είναι η πρώτη μου επιλογή. Ωστόσο, ποτέ δεν είχα νιώσει τόσο βαθιά σύνδεση με κάτι τόσο τυχαίο, τόσο ασήμαντο, τόσο άψυχο, τόσο μακρινό, αλλά ταυτόχρονα τόσο οικείο σε μένα.

Εκείνη τη στιγμή ξαφνικά όλα έγιναν τόσο ξεκάθαρα. Λες και ήρθε μια τεράστια σκούπα και σκόρπισε όλες τις άλλες σκέψεις μακριά.

Κατάλαβα μέσα μου γιατί μπορούσα να ταυτιστώ με αυτό το μπουκάλι.

Γιατί πράγματι, νιώθω ώρες ώρες σαν ένα άδειο μπουκάλι.

Μάλιστα, θα τολμούσα να πω, όσο παράξενο κι αν ακούγεται, ότι όλοι μας είμαστε μπουκάλια με κάποιο τρόπο ή μορφή.

Κάποιοι αποφασίζουν ότι το περιεχόμενο του μπουκαλιού σου δεν είναι του γούστου τους, και δεν καταβάλλουν καν προσπάθεια να δοκιμάσουν αυτό που έχεις να προσφέρεις, όσο κι αν προσπαθείς να τους πείσεις. Μπορεί ακόμη και να θυμώσουν ή να ενοχληθούν αν προσπαθήσεις υπερβολικά να τους προσφέρεις κάτι που ξεκάθαρα δεν είναι διατεθειμένοι να δεχτούν.

Άλλοι αποφασίζουν να το δοκιμάσουν. Και έτσι, ρίχνουμε στο ποτήρι τους μια μικρή ποσότητα του εαυτού μας, ώστε να πάρουν μια γεύση περί τίνος πρόκειται. Μπορεί να τους αρέσει, μπορεί και όχι, αλλά τουλάχιστον κατέβαλαν μια μικρή προσπάθεια πριν καταλήξουν σε κάποιο συμπέρασμα. Κάποιες φορές ίσως κρατούν τα μπουκάλια μας για αργότερα, βάζοντάς μας σε ένα ράφι, άλλοτε μάλιστα δείχνοντάς μας στα φιλαράκια τους, ως μέρος της κάβας τους ανάμεσα σε τόσα άλλα μπουκάλια.

Και μετά, υπάρχουν εκείνοι που πίνουν ασταμάτητα. Είμαστε πρόθυμοι να τους δώσουμε όλο και περισσότερο να πιούν – μα ποιοι είμαστε εμείς που θα χαλάσουμε ένα τόσο καλό φαγοπότι; Σπεύδουμε να γεμίσουμε, χωρίς να μας νοιάζει, ξανά το ποτήρι τους, κάθε φορά που αδειάζει. Κι έτσι πίνουν ασταμάτητα μέχρι να μεθύσουν.

Ωστόσο, το πρωί τους μένει μόνο ένας άσχημος πονοκέφαλος. Δεν είναι απίθανο να υποσχεθούν στον εαυτό τους ότι δεν θα πιούν ποτέ ξανά από το μπουκάλι μας – ίσως να μην ξαναπίουν γενικά ποτέ στην ζωή τους με τέτοιο αλλοπρόσαλο μέτρο.

Ανεξάρτητα από το σε ποιο ποτήρι χύνουμε τον εαυτό μας, ανεξάρτητα από τον άνθρωπο που δοκιμάζει το περιεχόμενό μας, ανεξάρτητα από το πόσο έντονα επιθυμούμε να θεωρήσουν θετική την εμπειρία τους, για μένα το τελικό αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Όσο περισσότερο προσπαθείς, τόσο πιο άδειο γίνεται το δικό σου μοναδικό μπουκάλι – και η πρόκληση που αντιμετωπίζεις είναι να προσπαθήσεις να ξαναγεμίσεις τον εαυτό σου για τον επόμενο άνθρωπο, την επόμενη εμπειρία, έχοντας πάντα την ευχή ότι κάποιος θα έρθει με τη σωστή γνώση και την κατάλληλη γεύση για να εκτιμήσει αυτό που έχεις να προσφέρεις.

Πιστεύω, όμως, ότι κάθε φορά που προσπαθείς να ξαναγεμίσεις το μπουκάλι σου, χάνεις λίγη από τη γεύση σου, το άρωμά σου. Ένα μικρό κομμάτι σου που ήταν εκεί πριν, σιγά σιγά φεύγει και μένει πίσω.

Ίσως ο φόβος μου είναι ότι έχω φτάσει να βρίσκομαι σε πάρα πολλά ποτήρια ταυτόχρονα, ή ότι δεν έχω προτεραιοποιήσει σε ποιο να αφοσιωθώ περισσότερο.

Όχι, δεν νομίζω ότι είναι αυτό.

Όλοι μας αξίζουμε κάποιον που να απολαμβάνει αυτό που είμαστε και να αγαπάει τον χαρακτήρα μας. Νομίζω ότι ο πιο κατάλληλος άνθρωπος που μπορεί να έχει κάποιος στην ζωή του, είναι κάποιος που όταν αδειάζεις σε γεμίζει ξανά. Όχι όπως ήσουν πριν, αλλά καλύτερα. Να σου δίνει γεύσεις και ποιότητες που δεν είχες πριν τον γνωρίσεις, να σε βοηθήσει να διορθώσεις τις μικρές ατέλειες σου όχι γιατί είναι η υποχρέωσή του, αλλά γιατί θέλει να σε βλέπει να ανθίζεις πιο ψηλά από τα άλλα λουλούδια γύρω σου. Κάποιος που βάζει νερό στο κρασί σου για να σε απολαύσει χωρίς να μεθύσει, γιατί θέλει να κάνει κάθε μικρή στιγμή μαζί σου να κρατήσει τόσο δα περισσότερο.

Πιστεύω ότι ο βαθύτερος φόβος που με στοιχειώνει είναι, ότι μέχρι να έρθει ο σωστός άνθρωπος να δοκιμάσει, θα έχω ξαναγεμίσει τον εαυτό μου τόσες φορές που θα έχω χάσει τη μοναδική μου γεύση, το άρωμά μου, την ομορφιά μου ως άτομο και αυτό που πιστεύω ότι με ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους. Ή ακόμα ότι όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή και βρω και εγώ το σωστό ποτήρι, δεν θα έχω το θάρρος ή τον ενθουσιασμό να αρπάξω την ευκαιρία και να την απολαύσω.

Όσο για το μπουκάλι που βρήκα; Χωρίς δεύτερη σκέψη, το έθαψα ξανά ακριβώς όπως το βρήκα πριν φύγω. Αμφιβάλλω αν κάποιος άλλος θα του δώσει τόση προσοχή όσο εγώ, αλλά ελπίζω ότι με έναν παράξενο τρόπο θα βοηθήσει κάποιον, όπως βοήθησε εμένα.

Πάει αργά. Έχω πολλά στο μυαλό μου. Ίσως γράψω ένα βιβλίο.

 Χα!

 Μα τι σκέψη.