“Λανθασμένη” επιλογή: Λέξη που συνοδεύει αρκετά συχνά την καθημερινότητά μας. Λέξη που έχει βαρύνουσα υπόσταση για την ψυχολογία και τη συμπεριφορά μας. Αλλά υπάρχουν πράγματι λανθασμένες επιλογές; Μήπως ο όρος “λανθασμένη” στιγματίζει μία μας επιλογή στον μέλλοντα χρόνο; Κρίνουμε μία μας επιλογή με βάση το πώς μας κάνει να αισθανόμαστε στον υφιστάμενο χρόνο ή εικαζόμενοι ένα αβέβαιο μέλλον;
Καθημερινά παρατηρώ πως ακόμη και αν κρίνω μία μου επιλογή στο τέλος ως λανθασμένη αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως την ένιωθα ως σωστή, ως ιδανική την παρούσα στιγμή που εμφανίστηκε μπροστά μου. Ίσως οι αποφάσεις μας να είναι τελικά ακριβώς αυτό το οποίο θέλουμε. Ίσως να θέλουμε το λάθος. Το ορθό συνοδεύεται και από κάποιες περαιτέρω δεσμεύσεις. Τις θέλουμε, όμως, αυτές; Για παράδειγμα, επιθυμούμε κάποιον άνθρωπο, κάτι ο/το οποίος/οποίο ξέρουμε μέσα μας πως δεν είναι και ό,τι καλύτερο, πως δεν είναι και η πιο σώφρων επιλογή. Γιατί συμβαίνει αυτό; Έχω πειστεί από την θεωρία που λέει πως θέλουμε αυτή την αβεβαιότητα, αυτό το παροδικό στοιχείο της επιλογής μας που μας κάνει να ξέρουμε πως κάτι θα το ζήσουμε για λίγο και θα έχει μια κατάληξη. Στην αντίθετη περίπτωση, το ορθό συνοδεύεται από τη δέσμευση να βρεις αυτό που πραγματικά θέλεις. Το ορθό συνοδεύεται από το φόβο να αντικρίσεις ουσιαστικά συναισθήματα και να ζήσεις με τη σύμπλευση της λογικής και του συναισθήματος. Άρα η πραγματική ερώτηση δεν είναι: Γιατί κάνω λανθασμένες επιλογές; Η πραγματική ερώτηση είναι: Είμαι έτοιμος/η να δεχτώ αυτό που πραγματικά μου αξίζει;
Οι επιλογές μας δεν έχουν εκ φύσεως πρόσημο. Έχουν όμως εκ φύσεως σκοπό. Υπάρχουν επιλογές που μπορεί να τις μετανιώσαμε από την πρώτη στιγμή, αλλά το τελευταίο τους κοίταγμα να μας άφησε μια γλυκιά γεύση. Ακόμη και οι τωρινές μας ορθές επιλογές είναι αποτέλεσμα προηγούμενων λαθών μας. Κάθε πράξη μας υποκινείται από κάτι, από έναν στόχο, σκοπό. Τη χρονιά που έδινα πανελλήνιες θυμάμαι τα λόγια ενός καθηγητή μου στο μάθημα των αρχαίων ελληνικών. Ένα μάθημα που με είχε δυσκολέψει και χρειαζόταν αρκετή φιλοσοφία στη σκέψη μου για να συνεχίσω να έχω το μεράκι που μου αρέσει να συνοδεύει ό,τι επιλέγω να κάνω. Είχε πει, λοιπόν, πως δεν φοβόμαστε μήπως δεν περάσουμε στις πανελλήνιες, ούτε μήπως δεν περάσουμε στην πρώτη μας επιλογή. Αυτή είναι ρηχή ερμηνεία των πραγμάτων. Αυτό που πραγματικά φοβόμασταν είναι κάτι πιο ουσιαστικό, όπως το να μην μας αρέσει αυτό με το οποίο θα ασχοληθούμε, όπως το να μην νιώσουμε επιτυχημένοι σε αυτό που θα κάνουμε σε μια δεύτερη ερμηνεία, αποτίμηση του χρονοδιαγράμματος της ζωής μας. Η ρηχότητα είναι το πρόβλημα. Αν εντοπίσουμε τα θέλω μας, θα έχουμε βρει και τις επιδιώξεις μας.
Και τι είναι ευτυχία; Ευτυχία είναι μία από τις πιο υποκειμενικές έννοιες. Ορισμό δεν θα δώσω. Γιατί να χρωματίσω μια τόσο ιδιαίτερη λέξη; Όσο υποκειμενική είναι σαν έννοια, τόσες προϋποθέσεις έχει. Η ευτυχία είναι σαν μια λίστα. Συνηθίζουμε να βάζουμε συνεχώς check σε κατορθώματα, αποκτήματα, δίχως τέρμα. Βάζουμε συνεχώς εμπόδια. Θα γίνω ευτυχισμένος/η όταν κάνω αυτό, γίνω αυτό, πάρω αυτό. Γιατί; Ποιος μας είπε ότι η ευτυχία συνδέεται με λίστες και τσεκαρίσματα σαν να πηγαίνουμε στο super market; Η ευτυχία δεν αγοράζεται ούτε αποκτιέται. Η ευτυχία είναι έμφυτη αίσθηση. Χρειάζεται να την ανακαλύψεις μέσα σου και να αποτρέψεις οτιδήποτε που μπορεί να σου τη στερήσει. Αν πρέπει να πούμε την ευτυχία ως λίστα, τότε θα ήταν μια λίστα που θα διώχναμε ό,τι μας τη στερεί και που θα υπογραμμίζαμε έντονα ό,τι μας προσδίδει χαμόγελο. Χαμογελάς πολύ; Λένε ότι είσαι χαζοχαρούμενος. Χαμογελάς λίγο; Σε λένε σοβαροφανή. Δεν χαμογελάς καθόλου; Α, κάτι έπαθες. Γενικά, κάπως θα χαρακτηριστείς όπως και να έχει. Όλοι θα έχουν κάποιον λόγο να σε σχολιάζουν, αλλά εσύ ποιον έχεις για να τους ακούς;
Δεν μπορώ να κατανοήσω πώς η πλειοψηφία αποδέχεται την υποκειμενικότητα του ορισμού της ευτυχίας και την ίδια στιγμή προσπαθεί να την ορίσει με εξωτερικούς παράγοντες. Η ομοιότητα των πραγμάτων είναι η διαφορετικότητά τους. Είμαστε όλοι ίδιοι, καθώς είμαστε όλοι διαφορετικοί. Το καλούπι στο οποίο μπαίνει ο γείτονας, δεν είναι ίδιο με το δικό μας και δεν χρειάζεται να είναι. Το καλούπι του γείτονα είναι με ακρίβεια φτιαγμένο για εκείνον και τις ανάγκες του και το δικό μας αντίστοιχα. Ούτε θα προσπαθήσουμε να το μεγαλώσουμε ούτε να το μικρύνουμε. Και τι γίνεται αν μια μέρα δεν ταιριάζουμε στο καλούπι μας; Τι γίνεται αν μια μέρα νιώσουμε ότι μας στενεύει, ότι μας πνίγει; Τότε θα πρέπει να το επεξεργαστούμε και να πετάξουμε από μέσα τους σχολιασμούς των άλλων για εμάς, να το αφήσουμε ανοιχτό ώστε να υπάρχει το περιθώριο αναπροσανατολισμού και να σκεφτούμε πώς θέλουμε πραγματικά να το διαμορφώσουμε Εμείς για Εμάς.
Comments