Από τη στιγμή που γεννιόμαστε και στην πορεία της ζωής μας, η κοινωνία επιλέγει
να μας δώσει μια ταυτότητα, είτε αυτή είναι θρησκευτική είτε είναι εθνική είτε είναι
κομματική, δηλαδή επιλέγει τον τρόπο που θα μας χαρακτηρίσει τοποθετώντας μας
πλάι σε μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων. Ορισμένα πράγματα όμως ο
άνθρωπος τα επιλέγει μόνος του, είτε έχοντας επηρεαστεί από κάποιον
μεγαλύτερο του ή από κάποιον συνομήλικό του είτε γιατί απλώς θέλει να ξεχωρίζει
στις προτιμήσεις του από τους άλλους. Έτσι, μια επιλογή που κάνει
κάποιος από μικρή ηλικία είναι η ποδοσφαιρική ομάδα που θα υποστηρίζει.
Οι επιρροές του μικρού παιδιού στην επιλογή ομάδας ξεκινούν κυρίως από την
οικογένεια και από τους υπόλοιπους συγγενείς του. Το παιδί συνήθως επιλέγει να
υποστηρίξει την ομάδα που υποστηρίζει ο πατέρας της οικογένειας, αλλά ορισμένα
παιδιά προτιμούν κάποια άλλη. Σημαντική επιρροή σε επόμενο στάδιο ασκούν οι φίλοι
του και ο υπόλοιπος κύκλος με τον οποίο συναναστρέφεται στην κοινωνία. Τα
περισσότερα παιδιά προτιμούν την ομάδα που υποστηρίζει η
πλειοψηφία, διότι δεν θέλουν να απομακρυνθούν από αυτήν ή δεν θέλουν να νιώσουν
διαφορετικά από τα άλλα παιδιά. Στην περίπτωση που δεν θα επιλέξουν την
ομάδα που υποστηρίζει η υπόλοιπη παρέα θα υποστούν απλώς τα πειράγματα και τις
ενοχλήσεις των άλλων. Ταυτόχρονα, αρχίζουν και ασχολούνται με τον
αθλητισμό, είτε ως αθλητές είτε ως απλοί φίλαθλοι, με αποτέλεσμα να αρχίζουν να
αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει στον χώρο του ποδοσφαίρου και γενικότερα του
αθλητισμού.
Το ποδόσφαιρο έχει τη δυναμική να συγκεντρώνει τα πλήθη για πολλά όμορφα
αλλά και για πολλά άσχημα πράγματα. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που
αποτελεί τον βασιλιά των σπορ. Οι οργανωμένοι οπαδοί είναι αυτοί που όχι μόνο
εμπλέκονται στα άσχημα, αλλά επίσης καταστρέφουν το ίδιο το
άθλημα. Φυσικά και αποτελούν τη μειοψηφία και είναι σημαντικά λιγότεροι από τους απλούς και τους ρομαντικούς φιλάθλους του ποδοσφαίρου, αλλά είναι αυτοί που
με τον έναν ή τον άλλον τρόπο επιβάλλονται στους υπόλοιπους, με αποτέλεσμα να
καπελώνουν μια ομάδα ή ακόμα χειρότερα το ίδιο το άθλημα, όχι γιατί αγαπούν υπερβολικά και παθολογικά τη δική τους ομάδα, αλλά γιατί μισούν την αντίπαλη ομάδα και κατά συνέπεια τους αντίστοιχους οπαδούς της.
Οργανωμένος οπαδός δεν γεννιέται κανείς, αλλά δυστυχώς γίνεται και για αυτό
ευθύνεται πρώτα η οικογένεια και ύστερα ο περίγυρος του παιδιού. Όταν το παιδί
κάθε Κυριακή πηγαίνει στο γήπεδο είτε με τον πατέρα του είτε με τους συνομήλικούς
του μαζί με τους οργανωμένους οπαδούς μιας ομάδας απλώς για να ξεσπάσει και όχι για να
χαρεί τον αγώνα, τότε είναι που αντιλαμβάνεται πως ο σκοπός του ως οπαδός είναι
αυτός, να μισεί τους αντιπάλους. Στη συνέχεια, αφού έχει γίνει ένα με αυτούς,
αποφασίζει να εγγραφεί στον οργανωμένο σύνδεσμο της ομάδας, γιατί
αντιλαμβάνεται πως ανήκει σε αυτούς και φυσικά αυτή η απόφασή του δεν έχει
γυρισμό, καθώς, άπαξ και μπει, δεν υπάρχει περίπτωση να τον αφήσουν να φύγει. Αυτό
που του μαθαίνουν είναι η υπεροχή της δικής τους ομάδας με το μίσος. Οι υπόλοιπες
πράξεις του παιδιού εξαρτώνται από τους υπόλοιπους οπαδούς και απλώς κάνει ό,τι
του πουν.
Το καθήκον ενός οργανωμένο οπαδού είναι να κάνει τα πάντα για την ομάδα του,
έτσι νομίζει τουλάχιστον. Αυτό που κάνει πραγματικά είναι να μισεί τις αντίπαλες
ομάδες και αυτό να το αποδεικνύει με οποιονδήποτε τρόπο. Δεν είναι λίγες οι φορές
που οπαδοί έχουν χτυπήσει, κλέψει, τρομοκρατήσει ή, ακόμα χειρότερα, έχουν
σκοτώσει οργανωμένους οπαδούς είτε απλούς φιλάθλους άλλης ομάδας απλώς για να
δείξουν την υπεροχή της δικής τους ομάδας. Βέβαια αυτοί που λειτουργούν με τον συγκεκριμένο τρόπο δεν γίνονται αποδεκτοί από την πλειοψηφία των απλών φίλων της ομάδας αλλά και από την
ίδια την ομάδα. Δυστυχώς όμως οποιαδήποτε εγκληματική ενέργεια που
διαπράττουν γίνεται στο όνομα της ομάδας τους.
Το ερώτημα που θίγεται από το κοινό είναι γιατί η ίδια η ομάδα δεν τους διώχνει από
τα γήπεδα. Φυσικά και μπορεί. Γιατί τότε δεν τους διώχνει; Η κάθε ομάδα θέλει να
τους εκμεταλλευτεί για δικούς της λόγους, είτε οικονομικούς είτε πολιτικούς είτε
εργασιακούς. Έτσι λοιπόν, όπως φαίνεται, η υπάρχουσα κατάσταση μάλλον τους
ευνοεί, ώστε να εξυπηρετήσουν τους δικούς τους σκοπούς. Τότε έρχεται το επόμενο
ερώτημα: γιατί δεν κάνει κάτι η εκάστοτε κυβέρνηση. Η απάντηση είναι απλή. Στον καπιταλισμό αυτός που έχει τα περισσότερα χρήματα κατέχει και τη μεγαλύτερη δύναμη στην κοινωνία. Ορισμένοι ιδιοκτήτες των ομάδων είναι πλούσιοι επιχειρηματίες που έχουν δαπανήσει πολλά χρήματα, ώστε να εξυπηρετήσουν πολλά δικά τους συμφέροντα μέσω των ομάδων τους. Οπότε, οι κυβερνήσεις που
έχουν περάσει ανά τα χρόνια φαίνεται πως δεν έχουν τη δυναμική να συγκρουστούν με
τα συμφέροντα των μεγαλοεπιχειρηματιών του τόπου, άρα μέσα στο παιχνίδι που
έχουν στήσει οι πρόεδροι των ομάδων η κυβέρνηση παίζει διακοσμητικό ρόλο. Από
όλη αυτή την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί αυτοί που καταλήγουν να
απομακρύνονται είναι οι απλοί φίλαθλοι και κυρίως τα νέα παιδιά. Όχι μόνο
επιλέγουν, αλλά αναγκάζονται να μην υποστηρίζουν κάποια ομάδα, οπότε αδιαφορούν και
για τον αθλητισμό είτε ως απλοί θεατές είτε ως αθλητές.
Ωστόσο, η φίλαθλη πλειοψηφία είναι αυτή που μπορεί να τους διώξει από τα γήπεδα
και να τους απομονώσει από την κοινωνία. Τα νέα παιδιά είναι η επόμενη φίλαθλη
γενιά που μπορεί να αλλάξει αυτή την τοξική κατάσταση. Η νέα γενιά πρέπει να είναι
αυτή η οποία θα αντιμετωπίσει όλους αυτούς τους τραμπούκους που ντροπιάζουν το
άθλημα. Μόνο έτσι θα μπορέσει να έρθει η επιθυμητή και η πολυπόθητη αλλαγή στον
τοξικό χώρο του ποδοσφαίρου, ο οποίος έχει μεγάλο αντίκτυπο στην κοινωνία.
Το ποδόσφαιρο πρέπει να ενώνει και να ομορφαίνει τις ζωές των ανθρώπων. Οι
οργανωμένοι οπαδοί πρέπει να ομορφαίνουν την ατμόσφαιρα μέσα στα γήπεδα με
τα συνθήματα και τα τραγούδια για την ομάδα τους και όχι να την καπηλεύονται
διαπράττοντας εγκλήματα στο όνομα των ομάδων τους έξω από τα γήπεδα. Αυτή η
θλιβερή μειοψηφία που επιβάλλεται με τη βία και την παρανομία δεν πρέπει να
τρομοκρατεί τους ανθρώπους γιατί απλώς επέλεξαν να υποστηρίζουν μια άλλη ομάδα.
Μια ομάδα που την επέλεξαν στην πιο τρυφερή, αγνή και αθώα ηλικία τους.
Comments