Θυμός, θλίψη, απογοήτευση, αγανάκτηση και πάλι από την αρχή. Αυτά εναλλάσσονται μέσα μου και σε όλη την Ελλάδα από την Τρίτη που μας πέρασε. Ντρέπομαι να γράψω οτιδήποτε για άτομα που εμπλέκονται άμεσα στην τραγωδία, δεν υπάρχουν λόγια. Ορισμένοι, όμως, έχουν το θράσος να μιλούν. Και όσο περνούν οι μέρες, διευρύνεται το ερευνητικό ρεπορτάζ και έρχονται στο φως νέες πληροφορίες, προχωρούν σε δημόσιες δηλώσεις οι πολιτικοί ιθύνοντες και προστίθενται ώρες δημοσιογραφικής κάλυψης του ζητήματος στο παθητικό των πανελλήνιας εμβέλειας τηλεοπτικών σταθμών, τα προηγούμενα συναισθήματα γιγαντώνονται και προστίθεται σε αυτά η αηδία. Ναι, αηδία.
Από το αμίμητο "ο δικηγόρος του σταθμάρχη τι εννοούσε όταν λέει ότι βλέπετε το δέντρο και δεν βλέπετε το δάσος; Δεν κατάλαβα. Ότι τι, υπάρχει κάποιο δάσος που δεν το βλέπουμε;" του Γιάννη Πρετεντέρη και το "με τα λευκά του μαλλιά" της Τατιάνας Στεφανίδου, μέχρι τα σκονάκια και το "είναι ντροπή -και ντρέπομαι- που θέτετε θέματα ασφαλείας" του παραιτηθέντος Υπουργού Υποδομών και Μεταφορών Κώστα Καραμανλή, ο πολιτικός και δημοσιογραφικός χώρος δεν επιβεβαιώνουν απλώς την βαθιά παρακμή τους, αλλά καθιστούν επιτακτική ανάγκη για ριζική αλλαγή.
Δεν μπορώ να διανοηθώ πώς σκέφτονται "έγκριτοι" δημοσιογράφοι, όπως ο Άρης Πορτοσάλτε ή ο Παύλος Τσίμας, όταν, οι συγκεκριμένοι, ώρες μετά την σύγκρουση μιλούσαν για απαραίτητη θυσία με θετικό μελλοντικό αντίκτυπο. Την ώρα που γονείς έδιναν DNA για να ταυτοποιηθούν μέλη -ανατριχιάζω και μόνο που το γράφω- των παιδιών τους, που προσπαθούν ακόμη νέοι να χωνέψουν ότι από καθαρή τύχη δεν επιβαίναν στο τρένο του θανάτου, που ακόμη και εντελώς κυνικά να το δει κανείς βρισκόμαστε σε εθνικό τριήμερο πένθους, εσείς τολμάτε να μιλάτε για το μέλλον στην γραμμή του ότι έγινε, έγινε;
Δεν μπορώ να διανοηθώ πώς πολιτικοί με καίρια πόστα σε κυβερνήσεις από το 2000 μέχρι και σήμερα, οι οποίοι δεν εγκατέστησαν τα τελευταία 23 (!) χρόνια τα αγορασμένα GPS, θα ξαναβάλουν υποψηφιότητα. Οι ίδιοι που εκλέχθηκαν με υποσχέσεις για εκσυγχρονισμό, εξευρωπαϊσμό, νέα Ελλάδα χωρίς να μπαίνουν καν στον κόπο να ελέγχουν βασικά θέματα ασφαλείας.
Σε ανάρτησή του με την αυτονόητη γραπτή συγνώμη, ο πρωθυπουργός συνεχίζει γράφοντας: "Προσωπικά είμαι στην πολιτική για να αλλάξω αυτή την «κακιά τη χώρα», αυτήν την παλαιά Ελλάδα που μας πληγώνει". Δεν χρειάζεται καν να αμφισβητήσουμε την ειλικρίνεια πανομοιότυπων ανακοινώσεων, αλλά φίλε απέτυχες. Και εσύ και η ομάδα σου και η αντιπολίτευση, όλοι είχατε την ευκαιρία, είχατε τον χρόνο και αποτύχατε.
Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι σε έναν μήνα θα βλέπουμε προεκλογικές συγκεντρώσεις των τριών κομμάτων που κυβέρνησαν τις δύο τελευταίες δεκαετίες (ΝΔ- ΣΥΡΙΖΑ- ΠΑΣΟΚ) και θα βλέπουμε πλάνα με ζητωκραυγές και χειροφιλήματα. Και μάλιστα με ελάχιστη ανανέωση στα πρόσωπα, ιδιαίτερα στα δύο πρώτα. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι αυτοί οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να μένουν γαντζωμένοι στις καρέκλες τους με την υποστήριξη ή την ανοχή του ελληνικού λαού.
Αυτή η οργή, η θλίψη, η αγανάκτηση και η αηδία δεν πρέπει να εκφραστούν σε μεγάλα ποσοστά αποχής, γιατί αυτή θα τους αφήσει ανέγγιχτους με αυξημένα εκλογικά ποσοστά και η ιστορία θα επαναληφθεί. Ειδικά εμείς οι νέοι (συμβατικά 18-30 ετών), με συμφοιτητές, φίλους, γνωστούς, συγγενείς θύματα, δεν μπορούμε να αφήσουμε την αηδία και την απαξίωση να οδηγήσει στην αδράνεια και αδιαφορία για τα κοινά. Ας ψηφίσουμε νέους, μη δοκιμασμένους ανθρώπους όλου του πολιτικού φάσματος και μικρά κόμματα, ας αφαιρέσουμε από τους επαγγελματίες πολιτικούς την δύναμη και την αλαζονεία που πηγάζει από αυτήν. Ας αποκαθηλώσουμε τηλεοπτικές φιγούρες που συνεχίζουν να σπιλώνουν το λειτούργημα της δημοσιογραφίας και τις αρχές της, και να κάνουν φοιτητές της σχολής, όπως εγώ, να ντρέπονται για το αντικείμενό τους.
Ήρθε η ώρα αλλαγής φρουράς, ώρα να σηκωθείτε από τις καρέκλες, ώρα να φύγετε. Και οι επόμενοι που θα έρθουν, για κάθε ψεύτικη υπόσχεση, κάθε φρούδα ελπίδα που δίνουν στον λαό, για κάθε στιγμή που δεν εκτελούν το καθήκον τους να ξέρουν πως υπάρχουν και συνέπειες. Να γίνει το λειτούργημα του πολιτικού άχθος και όχι καμάρι. Γιατί από το πολύ καμάρι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Ώρα να φύγετε.
Comments